Lang heb ik gereisd. Naar het einde van het Universum en weer terug. Van het begin der tijden en door de eeuwen heen naar het heden. Van het komen en gaan van vele seizoenen ben ik getuige geweest. Veel heb ik gezien en gehoord. Vele gevoelens heb ik gevoeld, geuren heb ik geroken, smaken heb ik geproefd en gedachten zijn er in me opgekomen. Talloze werelden en wezens ben ik tegengekomen, die in mijn herinneringen zo dichtbij lijken. Eeuwig ben ik me het oude aan het herinneren en ben ik het nieuwe aan het ontdekken. Eeuwig ben ik aan het veranderen. En eeuwig zal ik verder reizen, voorbij tijd en ruimte.

Met lange, krachtige slagen van zijn flippers, stuwde een eeuwenoude reuzenschildpad die Viajero heette zich vooruit door de deining van de Caribische Zee, vlak voor de kust van Trinidad. Hij nam de tijd, zoals hij al zijn hele leven had gedaan. Er was veel te zien en te ervaren, en hij wou het graag allemaal bewust tot zich nemen en het opnemen in zijn wezen. Op die manier werd hij er één mee en liet hij het hem veranderen zoals zijn ziel dat verlangde. Viajero verwelkomde verandering. Verandering was onvermijdelijk. Verandering hielp hem om aan te passen aan eeuwig veranderende situaties en zijn verbinding te versterken met Moeder Aarde.

“Oh, Oma,” fluisterde Philomena terwijl zij weemoedig voor zich uit staarde, zittend op de bank in haar serre die uitkeek op de kleine baai in Trinidad. “Ik kan jouw plotselinge vertrek nog steeds niet verwerken. Er gebeurt zoveel momenteel met zoveel veranderingen. Het voelt alsof mijn leven op zijn kop staat.”
Zij was amper klaar met spreken toen een zacht briesje de gordijnen opzij schoof terwijl het stilletjes de kamer binnen woei door de openslaande deuren. Het bracht een vreemd gevoel met zich mee. Voor Philomena leek het alsof het briesje iets aan haar over wou brengen. Toen sprak een warme stem. Een stem die bekend klonk en toch iets anders klonk dan in haar herinnering.
“Philomena, je hoeft niet bang te zijn.”
“Oma,” zuchtte Philomena toen zij de stem van haar grootmoeder aan haar moeders kant herkende.

Gelijk werd zij overspoeld door een vreemd gevoel. Zij herinnerde zich de dag toen haar moeder overleed en haar en haar jongere zus achterliet om verzorgd te worden door Oma, aangezien haar vader was overleden net nadat haar zus werd geboren. Nu voelde het alsof zij weer dat vijfjarig meisje was die op haar oma’s schoot zat en naar haar warme, geruststellende stem luisterde die zacht in haar oor fluisterde: ‘Je hoeft niet bang te zijn Philomena. Door je hart ben je verbonden met het hart van Moeder Aarde. Blijf gecentreerd in je hart en dan zal zij jou begeeiden en beschermen.’
Philomena glimlachte door tranen van liefde.
“Oma, ik mis je zo.”
“Dat weet ik, lieverd. Maar het komt helemaal goed met jou. Het zal niet lang meer duren voor jij ook oma wordt.”
“Dus je weet het van Cassie?”
Philomena’s dochter Cassandra, of Cassie zoals zij vaak werd genoemd, was voor de eerste keer zwanger. Voor Philomena was het vooruitzicht op een kleinkind als een baken van hoop. Het gaf haar iets nieuws om haar aandacht aan te schenken. Tegelijkertijd maakte zij zich zorgen om de wereld waarin de baby geboren zou worden.

Tijdens het zwemmen, onderhield Viajero goed contact met zijn omgeving. Iets naar boven links van hem, viel hem een grote school felgekleurde vissen op die voorbij schoten en ervoor zorgden dat de stroming van het water iets veranderde. Hij voelde het langs zijn leerachtige huid glijden, en hoewel het gevoel hem bekend was, was het niet precies hetzelfde als de vorige keer of al die keren daarvoor. Dit gold voor alles wat hij ervoer, bijvoorbeeld de schelpen met hun bewoners op de zanderige zeebodem beneden hem, wat losse zeewierslierten die voorbij dreven en de zonnestralen die door het water gefilterd werden. Zijn zintuigen voedden hem continu met nieuwe informatie die hem in staat stelde om zichzelf fysiek te ervaren in deze fysieke wereld. Een wereld waarin alles en iedereen continu spiritueel en telepathisch met elkaar verbonden was.

Alles en iedereen maakte deel uit van een grote familie die door Moeder Aarde werd verzorgd en ondersteund. En, net zoals bij andere families, ervoeren de leden van deze familie Aarde en haar Moeder Aarde vele veranderingen, en dat zouden zij eeuwig blijven doen. Bijvoorbeeld, al geruime tijd had Viajero een geleidelijke stijging in de temperatuur van het water ervaren en zelfs een kleine verandering in de stroming. Hier maakte hij zich echter niet druk om, want diep van binnen wist hij dat Moeder Aarde hem aan het begeleiden was. Zolang hij via zijn zintuigen naar haar boodschappen bleef luisteren, zou er voor hem gezorgd worden. Daarom werd Viajero nooit onrustig of onzeker. In welke omstandigheden zij zich ook bevond, hij zou altijd in staat zijn om zich aan te passen, waardoor hij makkelijk kon overleven. Hij wist dit al vanaf het moment dat hij aan het drijven ging in het vruchtwater van zijn moeders baarmoeder. De baarmoeder die etherisch verbonden was met de baarmoeder van Moeder Aarde.

“Ik weet dat je je zorgen maakt om de baby en om de uitdagingen waarmee die geconfronteerd wordt op de reis door het leven,” zei Oma.
Philomena glimlachte. Alleen al door te luisteren naar de geruststellende woorden van haar oma kreeg zij al het vertrouwen dat zij nodig had.
“Ja, ik maak me inderdaad zorgen, Oma.”
“Nou, dat is niet nodig. Het enige wat je hoeft te doen is op jezelf richten.”
Philomena knikte.
“De baby in Cassies buik voelt aan wanneer je gecentreerd bent, en door gecentreerd te blijven, zal jij zorgen voor een liefdevolle en krachtige omgeving voor de baby. Herinner je je nog wat ik je zei op de dag dat Mama overleed?”
Oma’s vraag deed Philomena glimlachen zoals zij in tijden niet had gedaan.
“Ja, je vertelde me dat mijn hart en het hart van Moeder Aarde altijd met elkaar verbonden zijn, en dat als ik naar mijn hart luister, Moeder Aarde mij zal begeleiden en beschermen.”
“Goed zo meisje. En nu weet je inmiddels hoe waar dit is, of niet?”
“Ja, Oma. En ik weet ook dat ik daardoor met alle veranderingen om kan gaan die ik op mijn pad tegenkom.”
“Dat kan jij zeker. Veranderingen zullen zich altijd presenteren en als je je laat begeleiden door Moeder Aarde, zullen veranderingen je in staat stellen om vooruit te gaan en te transformeren. En daarom hoef je niet bang te zijn voor veranderingen. Niemand hoeft dat.”

Oma had amper gesproken toen Philomena aanvoelde dat er iets was veranderd. Oma was niet langer bij haar in de kamer.
“Dag Oma,” fluisterde zij glimlachend.
“Dag lieverd …” klonk Oma’s stem in de verte.
Toen voelde Philomena ogenblikkelijk de aanwezigheid van een ander. Een andere stem klonk. Een stem die net zo warm en liefdevol was en toch veel krachtiger.
“Hallo lieve Philomena.”
“Hallo Moeder Aarde,” antwoordde Philomena, verrast door het feit dat zij wist wie er met haar sprak.
“Je weet dat je een zeer wijze vrouw bent.”
Philomena bloosde.
“Daarom ga ik je iets heel belangrijks vertellen. Iets wat jij door kan geven aan de ziel die jouw dochter binnenkort ter wereld zal brengen.”
Philomena luisterde aandachtig naar wat Moeder Aarde haar ging vertellen.
“Al duizenden jaren lang heft de mensheid mij misbruikt en mijn grondstoffen uitgebuit. Toch heb ik haar dat vergeven, net zoals ik het mezelf heb vergeven dat ik zo’n mishandeling heb toegestaan, want ik weet dat deze ontstaan is vanuit onwetendheid en angst. Mijn vergeving is een uitnodiging aan de mensheid om een collectieve bewustzijnsverruiming aan te gaan en de transformatie in te zetten van onze planeet tot het paradijs zoals ooit bedoeld was.”

“Hmm, daar word ik heel blij van,” zuchtte Philomena glimlachend van geluk.
“Dat dacht ik al.”
“Maar er is iets wat ik nog steeds niet begrijp.”
“En wat is dat, mijn kind?”
“Hoe zit dat met de klimaatverandering en al die vervuiling?”
“In tegenstelling tot wat jullie verteld is, hebben klimaatverandering en vervuiling niets met elkaar te maken.”
Philomena’s wenkbrauwen trokken omhoog.
“Klimaatverandering is een natuurlijke cyclus, vergelijkbaar met de seizoenen en de getijden, terwijl vervuiling veroorzaakt wordt door de mens. Toch heeft de mensheid niets te vrezen zolang zij bereid is om te veranderen. Door jullie bewustzijn te verruimen, zullen jullie jullie energetische frequentie verhogen en meer gecentreerd raken in het hart. En zoals jij nu weet, is jullie hart verbonden met mijn hart.”
“Dus als wij veranderen, zal jij ook veranderen, en omgekeerd?”
“Precies Philomena. Samen zullen we onze planeet transformeren tot een paradijs met een gebalanceerde klimaat en met gezonde leefomgevingen waarin alle levende wezens kunnen gedijen. Nu je dit weet, ben je voorbereid op je taak als grootmoeder. Ik ga je nu verlaten, maar onthoud dat je altijd met mij kan communiceren via het hart.”
“Dank je wel Mama. Daag,” zei Philomena met een stralende lach op haar gezicht.
“Daag Philomena,” antwoordde Moeder Aarde en ineens was zij verdwenen.

Die nacht ging Philomena slapen met een warm en tintelend gevoel in haar buik, in haar baarmoeder, om precies te zijn. In één stuk door sliep zij tien uur lang, om de volgende ochtend wakker te worden van een tikkend geluid. Zij ging rechtop zitten terwijl zij de slaap uit haar ogen wreef en was blij verrast een kolibrie te zien die voor haar slaapkamerraam zweefde.
“Oh, hallo lief vogeltje,” zei zij en lachte toen het weer tegen het raam aan tikte.
Toen vloog de kolibrie er zo snel vandoor als het gekomen was en liet Philomena achter om te mijmeren over zijn verrassingsbezoek. Enkele seconden daarna glimlachte zij toen haar dochters stralende gezicht voor haar innerlijk oog verscheen. Zij pakte meteen haar telefoon en belde Cassie.
“Cassie!” riep zij opgewonden toen Cassie de telefoon opnam.
“Mama!” antwoordde Cassie tegelijkertijd huilend en lachend. “Je bent oma geworden.”
“Ja, dat wist ik al. Ik kreeg het te horen van een klein vogeltje,” antwoordde Philomena door tranen van geluk. “Oh, van harte gefeliciteerd lieverd. Ik ben zo blij voor je.”
“Dank je wel Mama, Haar naam is Zoe.”

Een half uur later zaten Philomena en Cassie samen op de bank in Cassies woonkamer. Philomena hield Zoe in haar armen en bleef haar maar zachte kusjes geven op haar voorhoofd en wangetjes.
“Hmm, wat ruik jij heerlijk,” zei zij terwijl zij de geur van haar pasgeboren kleindochter inademde.
“De geur van het leven,” voegde Cassie eraan toe.
Toen begon Zoe zacht te huilen en fluisterde Philomena troostend in haar piepkleine oortje: “Je hoeft niet bang te zijn Zoe. Via je hart ben je verbonden met het hart van Moeder Aarde. Blijf gecentreerd in je hart en dan zal zij je begeleiden en beschermen.”
Zoe hield meteen op met huilen en pruttelde tevreden voor zij wegdreef in een levendige droom. In haar droom was zij een jonge vrouw die tot haar enkels in de branding stond bij het strand vlakbij haar oma’s huis. Zij glimlachte toen de lang verwachte zeeschildpad uit haar visioen naar haar toe zwom en naar haar wenkte om hem een poosje te vergezellen. Natuurlijk nam zij zijn uitnodiging aan en klom op zijn rug. ‘Viajero,’ fluisterde zij en kuste hem dankbaar op zijn taaie, leerachtige hoofd. En toen, met een diep en warm liefdesgevoel in haar hart, vroeg zij hem: ‘Neem me naar de baarmoeder van Moeder Aarde, net zoals je dat deed met mijn moeder, haar moeder en alle moeders voor haar.’

Lang heb ik gereisd. En eeuwig zal ik verder reizen, voorbij tijd en ruimte.

Symboliek:
Zeeschildpad: innerlijke wijsheid; intuïtie; reizen; lang leven; aanpassen aan een nieuwe habitat of omgeving; experimenteren met nieuwe ideeën op een eigen en comfortabel tempo
Viajero: Spaans voor ‘reiziger’
Philomena: Meisjesnaam van Griekse oorsprong, die ‘liefhebber van kracht’ betekent; Sint Philomena is de beschermheilgige van kinderen, baby’s en jeugd
Cassandra: Meisjesnaam van Griekse oorsprong, die ‘stralen’ betekent en vaak afgekort wordt tot ‘Cassie’
Kolibrie: Uit het niets komend en vreugde brengend; alles wat goed is; de oorspronkelijke naam van Trinidad was ‘Land van de kolibire’
Zoe: Meisjesnaam van Griekse oorsprong die ‘het leven’ betekent

Afbeeldingen:
‘Sea’ van David Mark op Pixabay
‘Pensive Female’ van Skeeze op Pixabay
‘Barbados’ van suesun op Pixabay
‘Bajan Hummingbird’ van macmukka op Freeimages.com