Glenn stopte met lopen en ging zitten op een rots die met roet bedekt was. Hij veegde zijn voorhoofd af en slaakte een diepe zucht toen hij overweldigd werd door wanhoop.
“Hoe heeft het zover kunnen komen? vroeg hij hardop.
“Nou, jullie konden erop wachten,” antwoordde een diepe stem naast hem.
Glenn rukte zijn hoofd naar links en wreef in zijn ogen uit ongeloof toen hij oog in oog kwam met een zeer grote mannetjeswombat.
“Goedemiddag, mijn naam is Wangalla,” sprak de wombat met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht.
“Hi,” antwoordde Glenn aarzelend, “Ik ben Glenn, Glenn Marston.”
“Fijn je te ontmoeten, Glenn,” vervolgde Wangalla. “Met jullie bedoel ik jullie mensen in het algemeen.”
“Ik begrijp het,” zei Glenn.
“Hmm, dat vraag ik me af.”
“Wat bedoel je?”
“Jullie mensen maken er overal een zooitje van.”

Glenn keek zijn nieuwe kameraad aan met een vragende blik op zijn gezicht.
“Het is heel menselijk maar ook arrogant om aan te nemen dat mensen ook maar iets met klimaatverandering te maken hebben,” legde Wangalla uit.
“Hoezo?”
“Klimaatverandering maakt deel uit van de natuurlijke cyclussen van de Aarde en vindt al duizenden jaren plaats, lang voordat jullie soort en onze soort zijn ontstaan.”
“Dat lijkt me sterk, Wangalla. Heb je dan niet gehoord van de CO2 uitstoot? Ze hebben heel veel wetenschappelijk onderzoeken uitgevoerd, weet je.”

“OK, luister goed en ik zal je op de hoogte brengen van belangrijke informatie die zij jullie niet geven,” sprak Wangalla en hij schraapte zijn keel. “Laat me allereerst jou vertellen wie ‘zij’ zijn. Zij zijn een kleine groep mensen, ruwweg één procent van de wereldbevolking die negen-en-negentig procent van het vermogen in de wereld bezitten. Zij zijn het die de wereld regeren, niet de zogenaamd eerlijk verkozen regeringen. Verkiezingen zijn maar een middel om jullie te laten geloven dat jullie werkelijk een stem hebben in zaken die jullie aangaan. Een afleiding van wat zij achter de schermen uitvoeren om angst, haat en wantrouwen te zaaien, om jullie te verdelen en over jullie te heersen. Sterker nog, het zou me niet eens verbazen als deze branden expres aangestoken worden om jullie je schuldig te laten voelen over klimaatverandering zodat jullie slappe maatregelen accepteren om CO2 uitstoot te verminderen die miljarden aan belastinggeld kosten. Ja, vriend, ze doen alles om te voorkomen dat de mensheid evolueert en samenleeft in vrede en harmonie.”

Wat hij zag toen hij daar aankwam, deed zijn maag draaien. De andere firies stonden in een kring om één van hun kameraden die een zwaar verbrande koala in zijn armen wiegde. Aan het gekerm van de koala te horen, wist Glenn dat het enorm veel pijn lijdde. De man die het vasthield, was in tranen en werd getroost door een vrouwelijke firie die haar arm om zijn schouders had.
“Glenn,” begon een van de firies, “deze is er slecht aan toe.”
Glenn fronste terwijl hij toekeek hoe een van zijn kameraden de koala lichtjes met water besproeide. Toen draaide hij zich om en haastte zich naar de brandweerwagen. Enkele minuten later kwam hij terug met een bijl.
“Komop Jacko,” wenkte hij naar de man die de koala vasthield. “Laten we het arme beestje uit zijn lijden verlossen.”
Jacko knikte, legde de koala zachtjes neer op een omgevallen boomstam en stapte naar achteren om ruimte te maken voor Glenn. Glenn sloot even zijn ogen, zwaaide toen de bijl omhoog en liet het neer klappen op de nek van de koala. In een fractie van een seconde was de koala dood.
“Verdomme,” mompelde Glenn terwijl hij de bijl liet vallen en terug begon te lopen naar Wangalla.
Maar, toen hij bij de rots aankwam, was Wangalla nergens te bekennen.

Bommenwerpers vlogen laag over een dorpje in het Midden-Oosten en maakte het met de grond gelijk. Seconden later bevond hij zich in een slachthuis waar varkens hun doodsangst uitkrijsten toen zij de lijken van hun vrienden aan haken voorbij zagen komen. Tegelijkertijd gave medewerkers de terughoudende dieren herhaaldelijk elektrische stroomstoten in hun anus om hen vooruit te doen bewegen. Daarna zag Glenn een doodsbang jong meisje dat op brute wijze werd verkracht door haar nieuwe pooier in een donker, stinkend kamertje in Bangkok. Deze scene werd gevolgd door een scene waarin een raad van bestuur aan een duur uitziende eiken tafel zat en onder het genot van een goed glas cognac harteloos besloot om duizenden werknemers in zijn autofabriek te ontslaan, zodat het zijn aandeelhouders tevreden kon stellen.

Glenn’s hart ging tekeer en hij wou schreeuwen, maar er kwam geen geluid. Plotseling zag hij hoe hij weer de bijl omhoogzwaaide op de plek van de bosbrand, en toen verscheen het gezicht van de koala weer voor hem. Echter, deze keer stonden zijn ogen in brand. Overal waar Glenn keek, was vuur, en binnen enkele seconden veranderde het bos in een vuurzee. “Aaargh … !” schreeuwde hij woest en werd verplaatst naar een andere scene. Nu bevond hij zich in het hart van Australië waar hij naar de grote, rode rost keek die Uluru werd genoemd. Zijn hartslag en ademhaling werden weer normaal.

Een vrouwenstem klonk in de verte en kwam steeds dichterbij:
“Glenn, ik ben Moeder Aarde,” sprak de stem op warme toon.
Glenn glimlachte bij wijze van antwoord.
“Luister naar de stem van je hart. Dat is waar je je zal verbinden met je ware zelf en vervolgens met die van anderen.”
“Dat zal ik doen,” knikte Glenn.
“Ja, dat weet ik,” sprak Moeder Aarde met een glimlach in haar stem, “en wanneer je dat doet, ga dan samenwerken met gelijkgestemden aan alles wat het leven van alle levende wezens kan verbeteren.”
Glenn vroeg zich af wat hij kon doen.
“Het hoeft niet iets groots te zijn,” voegde Moeder Aarde toe toen zij zijn gedachten las, “als het maar vanuit je hart komt.”
“Liefdesdaden,” fluisterde Glenn tot zijn verbazing.
“Ja, lieve Glenn. Liefdesdaden, zoals jouw werk als brandweerman en het verlossen van die koala uit zijn lijden. Weet je dat ik erg trots ben op jou.”
“Dank je wel,” sprak Glenn, deze keer iets luider, terwijl een paar tranen over zijn wangen liepen en in de hoeken van zijn glimlachende mond terechtkwamen.
Toen verdween Moeder Aarde met een liefdevolle glimlach op haar gezicht, en het begon te regenen.

Het was nog steeds aan het regenen, zij het niet zo hard meer, toen Glenn aankwam op de plek waar hij en zijn kameraden de brand hadden geblust de dag daarvoor. Hij stapte uit zijn auto en liep op de rots af waar Wangalla hem had toegesproken. Wangalla was nog steeds nergens te bekennen, maar net toen Glen zich om zou draaien om weg te lopen, deed iets hem direct stoppen. Zo’n tien passen van de rots vandaan zag hij een jonge wombat en zijn moeder uit hun hol tevoorschijn komen. Dat hij hen zo zag deed zijn hart juichen, maar wat hij daarna zag, deed hem staren in verbazing. Koalas, echidnas, possums en zelfs een paar wallabies, twaalf in totaal, kwamen één voor één uit het hol tevoorschijn. Blijkbaar hadden de wombats hen bescherming geboden tegen het vuur dat hen anders zeker had gedood.

“WOW!” riep Glenn en plaatste zijn hand op zijn gloeiende hart.
“Hé meneer,” klonk een kleine stem beneden.
Glenn keek omlaag en zag hoe de kleine wombat joey zachtjes aan zijn spijkerbroek zat te trekken met zijn tanden.
“Hey, kereltje,” zei Glenn lachend.
“Wil je spelen?”
“Normaal zou ik dat wel, maar ik ben op zoek naar Wangalla.”
“Zei jij Wangalla?” vroeg de moeder wombat, die bij haar joey was komen staan.
“Ja, de oude wombat. Hij en ik waren hier gisteren aan het praten en ik wil hem bedanken voor zijn wijze woorden. Weet je waar hij is?”
“Ik denk niet dat je met Wangalla zelf hebt gesproken, maar met zijn ziel.”
Glenn trok zijn wenkbrauwen omhoog.
“Wangalla is een paar jaar geleden overleden,” legde de wombat moeder uit.
“Oh, ik snap het,” zei Glenn met een tikkeltje verdriet in zijn stem.
“Weet je wat, als je op die rots daar gaat zitten,” zei de wombat moeder en wees naar de rots waar Glenn en Wangalla de dag daarvoor hadden gezeten, “komt zijn ziel jou weer opzoeken.”
“Oh, heel erg bedankt, mevrouw Wombat,” zei Glenn terwijl hij de wombat moeder omhelsde.
“No worries,” antwoordde zij lachend. “Ik heb het gevoel dat Wangalla ernaar uitkijkt om jou iets te vertellen.”

“Ik ben blij dat Moeder Aarde jou bezocht heeft,” zei Wangalla toen Glenn klaar was met spreken. “Wat ik je nu ga vertellen, zal je helpen om naar de stem van je hart te luisteren en die liefdesdaden uit te voeren waar zij jou over vertelde.”
“Ik luister.”
“OK, maak het je gemakkelijk en sluit je ogen.”
Glenn volgde zijn instructies en wachtte geduldig tot Wangalla begon te spreken.
“Door meer tijd in de Natuur door te brengen, zal je je opnieuw verbinden met je eigen natuur. Je zal beginnen te begrijpen dat jullie mensen niet de eigenaren van het land zijn maar de bewaarders. Dit nieuwe bewustzijn zal jullie manier van denken veranderen. Verandering begint bij jezelf maar komt op gang als je handelt naar je verlangens. Maak contact met je hart en vraag aan jezelf wat je nou werkelijk wilt.”

Glenn luisterde goed naar zijn hart en begon de veranderingen te visualiseren die hij graag terugzag in de wereld. Talloze beelden verschenen voor zijn innerlijk oog. Het waren beelden uit de hele wereld. Eerst zag hij hectare na hectare beplant met voedselbos. De mensen die er de bomen en planten verzorgden, glimlachten. Zij straalden een gemeenschapsgevoel uit. De gezichten veranderden en Glenn bevond zich in een stad waar mensen vriendelijk en aardig waren tegen elkaar. Zij zagen er zo gezond uit. Toen drong het tot hem door dat de lucht schoon was. Hij haalde diep adem en glimlachte. Het leven was goed in een wereld met schone lucht, rivieren en aarde. Een wereld waar iedereen samenwerkte in een eerlijke economie die beheerd werd door de mensen en voor de mensen. Een wereld zonder politieke staten, buitensluiting, manipulatie, uitbuiting, strijd, wreedheid, pijn en ziekte. Een wereld waar iedereen samenleefde in vrede, geluk en overvloed.

“Ik wil voor de bomen, de planten en de dieren zorgen,” fluisterde Glenn plotseling en opende zijn ogen.
“Ik wist het,” zei Wangalla en legde zijn poot op Glenn’s rug. “Nou, laat me je dan wat advies geven, Glenn.”
“Ja, graag,” antwoordde Glenn vol verwachting.
“Leg contact met een van de Aboriginal gemeenschappen en vraag de mensen daar jou alles te leren over het preventief aansteken van branden.”
“Dat is een geweldig idee,” zei Glenn.
“Ik geloof dat je het heel leuk zal vinden om te leren hoe je vuur vóór je laat werken in plaats van tegen je.”
“Jazeker.”
“Weet je, Glenn. Het gaat om eenheid. Om leven en werken als één. Zodra iedereen dit begrijpt en toepast in de praktijk, zullen jullie een totaal andere wereld creëren.”
Toen Glenn deze woorden hoorde, ging hij knielen. Hij sloeg zijn armen om Wangalla heen in een liefdevolle omhelzing en sprak met veel warmte in zijn hart:
“Heel erg bedankt, lieve broer.”
“Graag gedaan, broer, en bedankt voor het luisteren.”
Toen keken zij intuïtief omhoog de lucht in en zagen de meest schitterende ronde regenboog die zij ooit hadden gezien. Glenn keek Wangalla aan, legde zijn hand op zijn hart en sprak helder:
“Wij zullen als één uit de as herrijzen.”

We’re not gonna sit in silence
We’re not gonna live with fear
From ‘You’re The Voice’ by John Farnham