Baboem baboem baboem … het geluid van voeten die op een bospad landen. Hah hah hah hah … het geluid van een zware ademhaling. Het was 7 uur op een zondagochtend. Stephanie was ongeveer tien minuten aan het hardlopen in een regelmatige cadans, en met elke stap raakte zij steeds dieper in een meditatieve staat. Niet meer piekeren, niet meer nadenken, gewoon voelen hoe haar hart klopte, het zweet over haar gezicht sijpelde en de afwisselende aanspanning en ontspanning van haar spieren. Het was een vermoeiende werkweek geweest en deze inspannende beweging op de vroege ochtend in de schone boslucht deed haar ontzettend goed. Zoals altijd hielp het haar om haar hoofd leeg te maken en haar lichaam te verkwikken. Toch voelde het vandaag anders. Ook al kende zij deze plek op haar duimpje, voor haar voelde het alsof zij niet echt wist waar zijn naartoe ging.

Herb Alpert – Route 101

Haar leven lang, nu al 26 jaar, ging zij vooruit zonder een duidelijke bestemming in gedachte te hebben. Zij had geen doelen, geen missie, alleen wat haar verteld was wat het leven inhield. Dat is waarom zij studeerde, hard werkte, regelmatig bewoog, gezond at, tijd doorbracht met haar familie, uitging met haar vriendinnen en hoopte dat zij haar droomman zou vinden voordat zij veel ouder werd. Zij was zeker tevreden, maar toen zij vanochtend in de spiegel keek, moest zij toegeven dat zij er niet uitzag als iemand die voluit leefde. Vol gas vooruit op de snelweg van het leven, dat wel, maar zonder enig gevoel van voldoening en een vreugdevol leven.

Dit alles drong ineens tot haar door toen zij het pad verliet en op het asfalt verder ging. Haar transitie van het afwisselende, oneffen pad naar de rechte, nauwe weg weerspiegelde haar voortgang van een zorgeloze, onbevangen kindertijd naar haar geordende, geregelde volwassen leven. Hoe kon ik zo veel afslagen gemist hebben, vroeg zij zich af en fantaseerde over hoe haar leven er uit had gezien als zij haar geest had geopend voor andere paden in plaats van blindelings het pad te volgen dat voor haar uitgezet was. Zij had zich gericht op datgene te doen wat van haar verwacht werd in plaats van andere mogelijkheden te verkennen. Met dit inzicht kwam het onbehagelijke gevoel dat zij tot nu toe waarschijnlijk bijna al haar energie had verspild.

Grover Washington Jr. – Open Your Mind (Wide)

Nog geen kilometer verderop, sloeg Stephanie links af het pad in dat naar het strand leidde. Toen zij daar aankwam, vertraagde zij en liep zij naar het water. Een tevreden glimlach verscheen op haar gezicht terwijl zij zag hoe de golven steeds het strand op rolden. Zoals altijd wanneer zij deze plek bezocht, werd zij doordrongen van een intens gevoel van dankbaarheid. “Hmm,” zuchtte zij en bleef enkele minuten zo staan om het uitzicht tot zich te nemen. Ondanks het inzicht dat zij nog geen vijftien minuten geleden had gekregen, kon zij niets anders dan tevreden zijn met haar leven. Haar inspanningen had zij altijd beloond zien worden en er waren veel dingen om dankbaar voor te zijn. “Dank je wel,” fluisterde zij naar het lichte zeebriesje dat zachtjes aan haar lokken trok. Toen draaide zij zich om en liep naar de overgang van het zand naar de smalle strook regenwoud die langs het strand liep. Daar ging zij zitten op een laag hangende tak van een majestueuze guaiac boom en staarde dromerig naar de horizon.

Joyce Moreno with Mauricio Maestro – Coração Sonhador (vertaling: dromend hart)

Het duurde maar even voordat herinneringen van haar tienertijd voorbij flitsten. Terugkijkend, besefte zij dat zij weinig over haar toekomst had nagedacht. Zij had de meeste tijd besteed aan haar werk en aan het genieten van mooie momenten met familie en vrienden. Zij had een beschermde opvoeding gehad met weinig onplezierige gebeurtenissen en met genoeg mensen in de buurt met wie zij kon praten over de problemen die zij ervoer. Het nadeel van deze goed gestructureerde en stabiele thuis omgeving was het gevoel dat zij anderen moest behagen en dat zij weinig tijd nam om na te denken over wat zij zelf in het leven wenste. Het voorzien in de behoeften van anderen was zo extreem geworden, dat zij die van zichzelf vergat. 

Toen zij zich dit aspect van haar leven realiseerde, kreeg zij een pijnlijk gevoel in haar hart. Met een gevoel van verlangen visualiseerde zij een jongen op de middelbare school op wie zij gek was geweest. Zij had nooit de moed gehad om haar gevoelens aan hem te uiten. “Ach ja,” zuchtte zij, nog steeds gelovend dat die gevoelens toch niet wederzijds waren geweest. Zij had deze woorden maar net geuit toen zij afgeleid werd door een gefladder rechts van haar. Haar ogen gingen wagenwijd openstaan toen zij een kleine kolibrie zag die vlak naast haar zweefde. “Wauw, wat ben jij mooi, zeg.” Enkele seconden lang keken zij elkaar in de ogen voordat het vogeltje er vandoor ging en tussen de bomen verdween. Zonder er over na te denken, nam zij zich ter plekke iets voor. “Ik ga er niet op wachten tot het leven mij vindt. Ik ga er achteraan.” Toen sprong zij op en ging hardlopend terug naar de weg om verder te gaan met haar ochtend loop en om haar passieve houding en het gevoel afhankelijk te zijn van anderen voorgoed achter zich te laten.

Diana Ross – It’s My Turn

Ondertussen, ongeveer anderhalf kilometer verder op dezelfde weg, bracht Fernando zijn oude Land Cruiser tot stilstand aan de kant van de weg en zette de motor uit. Die ochtend was hij met een lusteloos gevoel wakker geworden. Nu hij erover nadacht, wist hij dat het gevoel de avond daarvoor was begonnen. Hij had eerst gedacht dat het door een drukke werkweek kwam, maar diep van binnen wist hij dat er nog iets was waar hij maar niet zijn vinger op kon leggen. Om energie te krijgen, had hij besloten om naar het strand te gaan om te zwemmen. Maar, hij had nog maar enkele kilometer gereden toen hij zich slaperig begon te voelen. Daarom besloot hij om te stoppen met rijden voordat hij een ongeluk veroorzaakte. Hij maakte zij gordel los, leunde met beide armen op het stuur en rustte met zijn hoofd op zijn armen. Binnen enkele seconden nadat hij zijn ogen had gesloten, viel hij in slaap en begon te dromen.

In zijn droom stak hij het schoolplein van zijn oude middelbare school over naar de uitgang toe, toen hij het meisje waar hij knettergek op was zag. Zij stond twintig meter verderop met haar rug naar hem toe. Hij stond stil en staarde naar haar terwijl zijn hart tekeer ging en hij een paar keer slikte en de moed bij elkaar raapte om naar haar toe te lopen en haar te vragen of hij een stukje met haar mee mocht lopen. Hij hoefde er niet over na te denken, want haar vriendinnen kwamen eraan en gingen er samen met haar vandoor. Tranen van teleurstelling onderdrukkend, liep hij weer naar de uitgang toe met zijn schouders voorover gebogen en zijn blik op de stoep gericht. Toen hij weer omhoog keek, bevond hij zich in een onbekend landschap waar hij over de oever van een rivier liep die grensde aan een klein bos. Kraah kraah … een prachtig paar papegaaien vloog voorbij en deden hem wakker schrikken.

Op een ochtend vele jaren later, toen Stephanie achter in de vijftig was, zat zij in haar woonkamer en staarde dromerig door het raam naar de wolken die langzaam voorbij dreven. Zij was vroeg wakker geworden uit een vreemde maar plezierige droom. Vreemd omdat de droom zo echt voelde, en plezierig omdat het voelde alsof zij iets in zichzelf had teruggevonden wat zij lang geleden kwijt was geraakt. Dit gevoel werd versterkt toen zij opgeschrikt werd door twee prachtige en lawaaierige papegaaien die voorbij vlogen.

Terugkijkend op haar droom, realiseerde Stephanie zich wat de papegaaien haar probeerden te vertellen. Zij herinnerden haar aan het hardlopen op een ochtend toen zij in de twintig was. Toen had zij heel sterk gevoeld dat zij niet in staat was om haar eigen leven te leiden en daarom had zij toegestaan dat anderen haar koers bepaalden. Tegenwoordig was haar leven precies het tegenovergestelde. Zij luisterde goed naar de fluisteringen van haar hart die haar aanmoedigden om eerlijk naar zichzelf te zijn en om beslissingen te nemen die afgestemd waren op haar levensmissie. Daardoor leidde zij een zinvol en voldoening gevend leven.

Joyce Moreno – Barracumbarra 

Stephanie draaide weg van het raam en keek rechts van haar naar de witte orchidee met paarse hartjes die uitbundig bloeide in een grote pot op een dressoir. Zoals altijd, toverde het een stralende glimlach op haar gezicht. Niet alleen om de schoonheid ervan, maar om de speciale plek die het had in haar hart. Het was een geschenk van haar man geweest vele jaren geleden toen zij nog jong waren. Voor haar symboliseerde het niet alleen zijn liefde voor haar en zijn oneindige aanmoedigingen, maar ook wat hij in haar zag. Tot op de dag van vandaag vertelde hij haar vaak hoe hij bewonderde om haar zuiverheid en haar vermogen om alles waar zij zich op richtte tot bloei te brengen. Zij kon niets anders dan het eens zijn met hem.

Samen hadden zij een warm en liefdevol gezin met een sterke basis gesticht. Zij hadden nu drie kinderen achter in de twintig en begin dertig en vijf jonge kleinkinderen. Zelfs nu dat hun kinderen niet meer thuis woonden en een eigen gezin aan het vormen waren, hield de hele familie ervan om regelmatig samen te komen. Deze familie bijeenkomsten werden gekenmerkt door liefde, warmte en respect voor elkaars vrijheid. Dit waren kenmerken die Stephanie volledig belichaamde en opgenomen had in haar werk. Haar werk hield in dat zij mensen, vooral vrouwen, samenbracht om hechte gemeenschappen te vormen die samenwerkten aan projecten die hun leven en dat van de mensen om hen heen verbeterden. Al met al droegen zij bij aan een wereld waarin mensen in harmonie leefden en meehielpen aan de vooruitgang van de samenleving in het algemeen. 

Al Jarreau – (A Rhyme) This Time

Door de tijd te nemen, heb ik er minder van nodig

“Hmm,” zuchtte Stephanie toen zij weer uit het raam keek. Wie had ooit gedacht dat ik uiteindelijk toch mijn levensmissie zou uitvoeren?” Toen vroeg zij zich af hoe dat gebeurd was en glimlachte toen het antwoord ogenschijnlijk uit het niets kwam. Na de ochtendloop al die jaren geleden, had zij wat tijd van haar werk vrij genomen om zich af te zonderen en te ontdekken wie zij werkelijk was. Zij had die dagen weinig gedaan en wanneer zij wel iets deed, was het omdat zij diep van binnen voelde dat het goed voor haar zou zijn. Dit had haar teruggebracht naar haar kern, waar zij zich kalm voelde en zich opnieuw verbond met haar vrouwelijke energie en de immense creatiekracht waarover zij beschikte. Vanaf die tijd, in plaats van blindelings vooruit te gaan, nam zij de tijd om haar geest te openen en haar leven vanuit een ruimere blik te bekijken. Het gevolg was dat zij minder deed en tegelijkertijd deed zij de dingen efficiënter en effectiever.

“Hoe gaat het vanochtend met onze Caribische Moeder Aarde?”
Stephanie draaide zich om en glimlachte liefelijk naar haar man die net de kamer binnen was gekomen met een avocado in zijn hand.
“Goeiemorgen schatje. Ik voel me tevredener dan ooit, dank je. Kom maar even bij me zitten.”
Terwijl zij sprak, klopte zij met haar hand op de plek naast haar op de bank. Haar man ging naast haar zitten.
“Kijk, ik heb een cadeau voor je,” zei hij en legde de avocado in haar handen.
“Oh, dank je wel. Het ziet er heerlijk uit.”
“Ja, hè. Ik ben blij dat je onze eigen kleine voedseltuin hebt gemaakt.”
“En ik ben blij dat je stapelgek op mij was op de middelbare school,” antwoordde Stephanie en streelde teder zijn wang met haar hand.
“Hoe bedoel je ‘was’? Dat ben ik nog steeds,” zei haar man met een grote grijns op zijn gezicht.
“Haha,” lachte Stephanie. “Het gevoel is wederzijds. Maar nu even serieus, ik ben zo dankbaar dat ik tijdens het hardlopen jou tegenkwam toen je aan de kant van de weg in je auto aan het dutten was.”
“Ik ook,” antwoordde haar man, glimlachend. “Ik ben vooral dankbaar voor wat erna gebeurde.” 

Stephanie glimlachte terwijl tranen over haar wangen rolden, toen zij zich levendig herinnerde hoe zij door het autoraam heen reikte, teder zijn gezicht met haar handen omhelsde en met haar ogen gesloten zijn lippen kuste. Dat moment had niet alleen een relatie ingeluid die zeker levenslang zou duren, maar ook Stephanies beslissing om te ontdekken wie zij werkelijk was. Net zoals toen, omhelsde zij zijn gezicht met haar handen, en voordat zij teder zijn uitnodigende lippen begon te kussen, zei zij: “Dank je wel, Fernando, dat je me weer op weg naar mezelf hielp.”

Diana Ross – Do You Know Where You’re Going To?

Symboliek en terminologie:

Stephanie: Stephanie is een meisjes naam dat komt van het Griekse woord voor ‘kroon’.
Kolibrie: Uit het niets komend en vreugde brengend; alles wat goed is.
Fernando: Fernando is een jongens naam van Spaanse afkomst met de betekenis: avontuurlijk; moedig
Papegaai: De papegaai symboliseert: een lang leven; vrijheid; de kracht van woorden; de innerlijke geest; de waarheid spreken; vanuit het hart spreken
Orchidee: De bloem van de orchidee symboliseert: vruchtbaarheid; seksualiteit; elegantie; gracieus; zuiverheid
Avocado: Het vrucht van de avocado symboliseert: liefde; gezondheid; welvaart

Afbeeldingen en video’s:

‘shutterstock_1284968125’ van Shutterstock
‘Asphalt’ van Pexels op Pixabay
‘Beach’ van Eduardoortiz op Pixabay
‘Bird’ van TheOtherKev op Pixabay
‘People’ van StockSnap op Pixabay
‘Landscape’ van Enriquelopezgarre op Pixabay
‘Clouds’ van Padrinan op Pixabay
‘shutterstock_1401390065__1_’ van Shutterstock
‘Orchids’ van SeaReads op Pixabay
‘Avocado’ van Ceguito op Pixabay