Woehhh, woehhh, woehhh …
Vele jaren geleden werd een jongetje midden in de nacht in zijn bed wakker door het geluid van de wind, toen deze aanwakkerde en aan de takken begon te trekken van de imbuia bomen die een rij vormden langs het zandpad naar het huisje van zijn familie dat verscholen lag aan de rand van het Braziliaanse regenwoud. Met de wind kwam een stem die tot de jongen sprak in warme klanken die hem herinnerden aan zijn overleden grootvader.
“Wees niet bang, queridinho.”
“Ik ben niet bang, vovô,” antwoordde de jongen terwijl hij de deken tot onder zijn neus trok.
“Haha, dat vermoedde ik al. Luister goed, want ik ga je iets belangrijks vertellen.”
De jongen glimlachte met grote ogen vol verwachting.
“Je hebt een lichaam en een geest, en toch ben je geen van beide. Als je tegelijkertijd in beide volledig aanwezig bent, komen ze samen in wat je werkelijk bent. Je ziel. Dat is wanneer één en één samen drie worden om je te herinneren aan de goddelijke creatiekracht die aan jou en de gehele mensheid is geschonken. Onthoud wat ik je nu verteld hebt, queridinho, en ook dat ik heel veel van je hou.”
De jongen voelde zijn hart sneller kloppen en wist van de waarheid in zijn grootvaders woorden.
“Dat zal ik doen, vovô. En ik hou ook van jou,” antwoordde hij en blies een kusje naar zijn grootvader voor dat zijn stem meteen verdween en de wind binnen enkele seconden afnam.

Cristina Branco – Sete Pedacos de Vento

Al vanaf het begin was alles één.

Hoewel de zon schitterde, deed een kille windvlaag de levendige negentiger, Esmerelda, rillen en de kraag van haar colbert iets omhoog trekken zodat het tegen haar lange, zilvergrijze lokken aan drukte. Vandaag was de eerste dag van september en de wind die het vroegtijdige begin van de herfst aankondigde, had haar een beetje verrast. Dit is niet hoe zij zich het weer herinnerde in het pittoreske Portugese kustdorpje van haar hoogtijdagen. De tijd tijdens haar jong volwassenheid toen zij zong, begeleid op de piano door de charmante Eusébio, die vijf jaar jonger was, in nachtclubs over de hele wereld. Toch was dit waar het was begonnen. In dit dorpje dat, net zoals Eusébio, een speciale plek in haar hart had veroverd.

“Oh, Eusébio,” zuchtte zij, terwijl zij glimlachte met fonkelende ogen.
De herinnering van zijn lieve gezicht deed haar hart smelten met een verlangen zo sterk dat het haar eraan herinnerde hoe hij haar leven op de kop had gezet vanaf het eerste moment dat zij haar blik op hem had laten vallen. Het duurde echter maar even voor zij zich afvroeg waarom zij terug was gekeerd om oude herinneringen achterna te gaan met de vraag wat zij zou vinden. Toen glimlachte zij. Zij wist heel goed dat diep van binnen, een gevoel dat veel sterker was dan het verlangen, haar aan had gesproken via haar hart. Het leidde haar ertoe om de eerst beschikbare vlucht naar Lissabon te nemen en met de taxi verder te reizen naar deze plek, waar zij een kamer had genomen in het hotel waar zij en Eusébio hun eerste nacht samen hadden doorgebracht.

Voor Eusébio leek het alsof er maar weinig was veranderd terwijl hij naar rechts keek door het autoraam naar de golven die door de wind op werden gezwiept om op de rotsen te pletter te slaan die een vredig inhammetje met een zandstrand herbergden. Hij glimlachte van blijdschap en bedankte zichzelf voor zijn spontane beslissing om te volgen wat in hem op was gekomen en langs de kust naar het zuiden te rijden naar de plek waar het allemaal was begonnen. Het gevoel in zijn hart synchroniseerde zich met de deining van de zee en deed zijn bloed door zijn aderen razen op dezelfde manier als zijn herinneringen naar hem terug stroomden. Ondanks het lange verloop van tijd sinds zij afscheid van elkaar hadden genomen, verbaasde het hem niet hoe sterk zijn gevoelens voor haar nog waren. Zij die op die avond iets van zeventig jaar geleden het kleine café binnen was gelopen en daarmee de hoofden van iedereen, zowel de vrouwen als de mannen, deed omdraaien en zijn mond open deed vallen in bewondering van haar schitterende schoonheid. Toen was het dat hij toe moest geven dat liefde op het eerste gezicht meer was dan een cliché. Zelfs nu werd hij bevangen door dezelfde opwinding als toen zij later diezelfde avond hem vertelde dat zij net zo gecharmeerd was van hem. Luttele uren later hadden zij hun weg gevonden in elkaars armen en smolten zij samen tot één.

“Esmerelda, meu amor,” fluisterde hij verlangend, “waar ben je nu?”
Terwijl de woorden over zijn lippen rolden, werd hij pijnlijk herinnerd aan de laatste keer dat zij elkaar hadden gezien. Tot op de dag van vandaag begreep hij niet helemaal wat hen ertoe had gedreven om voor altijd afscheid te nemen. Een eenzame traan kwam uit zijn ooghoek tevoorschijn, rolde over zijn linker wang en verdween in de mondhoek van een wrange glimlach. Natuurlijk had hij een gelukkig en voldoening gevend leven geleid zonder haar, en hij had nog zijn kinderen en kleinkinderen om lief te hebben na het plotselinge vertrek uit zijn leven van zijn vrouw, en toch betrapte hij zich op de vraag hoe zijn leven zou zijn geweest als hij en Esmerelda bij elkaar waren gebleven. Tegelijkertijd realiseerde hij zich maar al te goed wat hij zich op de hals zou hebben gehaald als haar vader erachter was gekomen dat zij nog steeds een relatie had met hem, de koloniale jongen die gedoemd was beneden haar stand te trouwen door iedereen in Esmerelda’s familie behalve haar moeder. Ironisch genoeg, was zij zelf ook van simpele komaf en wist zij hoe moeilijk het was geweest voor hem en Esmerelda.
“Dank je mamãe,” sprak hij zacht ter nagedachtenis aan haar, “dat je me accepteerde als je eigen kind.”
Zijn genegenheid voor haar spoorde hem aan om de weg naar zijn bestemming te blijven in de onverstandige hoop om zijn lang verloren liefde terug te vinden.

Chris Rea – I Can Hear Your Heartbeat

“Miauw, miauw.”
Esmerelda werd uit haar gedachten gehaald. Zij keek naar beneden en zag een heel jong katje naast een bakstenen muur staan.
“Miauw, miauw,” piepte het weer, alsof het haar uitnodigde om dichterbij te komen.
Esmerelda gaf toe aan haar moedersinstinct en hurkte naast het katje.
“Oh, wat ben je toch een lieverdje,” zei zij met een glimlach van verliefdheid op haar gezicht en begon zachtjes het katje op de rug te strelen.
“Prrr,” gaf het als antwoord en tot haar vreugde sprong het bij haar op schoot en begon kopjes te geven tegen haar gezicht.
“Hmm, je bent een echte hartendief, hè,” sprak zij lachend en kuste het meerdere keren op het voorhoofdje.

Op datzelfde moment deed een plotselinge windvlaag haar links omhoog kijken, waar zij tot haar verbazing een zeer oude in het zwart geklede vrouw pal naast haar zag staan.
“Vovô,” zuchtte Esmerelda terwijl tranen van vreugde haar ogen deden overstromen toen zij haar grootmoeder herkende.
“Lieve Esmerelda,” antwoordde haar grootmoeder en reikte beide handen uit naar haar.
Esmerelda ging staan, keek haar in de ogen alsof zij enkele momenten nodig had om goed te beseffen dat zij het echt was, voordat zij zich in haar armen stortte.
“Oh vovô, wat heb ik je gemist,” barstte zij in huilen uit terwijl haar borstkas hevig op en neer ging, net zoals zij dat had gedaan bij haar grootmoeders uitvaart twee dagen na haar negende verjaardag.
Toen ze ophield met huilen, lieten zij elkaar los en keken elkaar aan terwijl zij elkaars beide handen vasthielden. Toen sprak haar grootmoeder dezelfde woorden die zij in haar oor had gefluisterd voor zij haar laatste adem uitblies:
“Onthoud, mijn kind, dat ondanks onze verschillen, wij juist in deze verschillen elkaar herkennen en ontmoeten. Behandel daarom anderen zoals je jezelf zou behandelen, met mededogen, want wij zijn één en hetzelfde.”
Esmerelda gaf uit dankbaarheid een stralende glimlach.
“Dank je wel, vovô.”
De woorden hadden amper haar mond verlaten toen opnieuw een windvlaag haar weg deed kijken. Deze keer werd haar aandacht getrokken door de bakstenen muur waar zij het katje had ontmoet. Tot haar teleurstelling zag zij dat het katje verdwenen was. Intuïtief draaide zij naar haar grootmoeder toe om te ontdekken dat ook zij was verdwenen op net zo’n mysterieuze wijze als toen zij enkele minuten daarvoor voor haar was verschenen.

Als je de twee één maakt, en als je het innerlijke gelijk maakt aan het uiterlijke, en wat boven is als wat beneden is, en als je het mannelijke en het vrouwelijke één maakt, zodat het mannelijke niet het mannelijke is, en het vrouwelijke niet het vrouwelijke is; dan zal je het koninkrijk binnen treden. – Uit het Evangelie van Thomas

Earl Klugh – Living Inside Your Love

Het was met gemengde gevoelens dat Esmerelda terugging nar hat hotel, waar haar nog een verrassing stond te wachten.
“Een oudere heer vroeg mij om een uitnodiging over te brengen voor een diner in het restaurant,” vertelde de jonge man bij de receptie haar, glimlachend alsof hij iets wist wat zij niet wist. “Hij zei ook om geen tijd te verliezen door om te kleden, want hij kan niet wachten om je te ontmoeten.”
Zij raakte zo verward door dit nieuws dat het meest voor de hand liggende antwoord op haar vraag wie haar gastheer was, haar ontging. Dat veranderde al snel toen zij het restaurant in ging. In een knus hoekje achterin de ruimte bij het raam, zat de mysterieuze heer met een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht te wijzen naar een wijnkoeler met daarin een fles champagne.
“Eusébio!” riep ze verrukt, terwijl haar hart sneller ging kloppen, en haastte zich naar hem toe.
“Esmerelda,” antwoordde Eusébio terwijl hij ging staan en zijn armen opende om haar te verwelkomen. De twee oude geliefden vielen in elkaars armen en hielden elkaar stevig vast voordat zij elkaar hartstochtelijk zoenden. Zij waren zich de enkele andere gasten niet bewust die met vochtige ogen naar hen glimlachten, zo ontroerd als zij waren door dit spontane vertoon van genegenheid.

“Voel je het, meu amor?” vroeg Eusébio toen zij een kwartier aan tafel hadden gezeten en slokjes nemend van hun champagne.
“Ja, natuurlijk,” zei Esmerelda glimlachend. “We hebben altijd al gevoeld wat de ander voelde. Maar vertel me, wat voel je precies?”
Eusébio glimlachte terug naar haar.
“Het voelt alsof we ons hele leven bij elkaar zijn geweest. En het gekke is dat terwijl we spreken, mijn herinneringen aan onze laatste momenten samen wazig worden.”
“ik weet wat je bedoelt. Ik kan me niet eens herinnerend dat we uit elkaar gingen.”
“Uit elkaar gingen?”
De frons op zijn gezicht deed Esmerelda zich afvragen waarom zij het onderwerp ter sprake had gebracht.
“Weet je wat?” zei zij. “Laten we alles vergeten en gewoon genieten van onze tijd samen.”
“Ja, laten we dat doen,” antwoordde hij en reikte zijn hand uit over de tafel heen.
Zij legde haar hand in zijn hand en glimlachte de glimlach die hij maar al te goed kende en hem zei dat haar hart overstroomde.

George Benson – We As Love

Later op de avond nadat zij samen van een heerlijke en lange maaltijd hadden genoten, gingen Esmerelda en Eusébio naar boven naar haar kamer net zoals zij dat hadden gedaan al die jaren geleden op die avond toen zij elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Zonder ook maar een woord te spreken, begonnen zij elkaar langzaam uit te kleden. Toen, terwijl zij naakt op het bed lagen in het maanlicht dat door de open gordijnen scheen, namen zij de tijd om elkaars zweet bedekte huid opnieuw te ontdekken met hun mond en handen. Langzaam maar zeker openden zij zich helemaal en ervoeren zij simultaan iets waarvan zij wisten dat het een dagelijkse gebeurtenis was geweest in hun vroege kindertijd. Die pure en natuurlijke staat waarin jonge kinderen zich continu bevinden door de verbinding met hun ziel. Terwijl tranen over hun wangen druppelden, spraken zij met elkaar met hun ogen: ‘In de liefde zijn er geen grenzen of verschillen. Als de liefde zijn we heel.’

De tijd leek langzaam te verstrijken, maar het was pas vroeg in de ochtend toen zij langzaam in slaap vielen naar een droom over oneindige mogelijkheden, waarin zij hand in hand langs de oever van een meertje liepen. Terwijl zij genoten van het vredige tafereel waar zij ineens deel van uit maakten, zweefde een zwanen paartje naar beneden en landde sierlijk op het water. Het was een ontroerend tafereel dat hen zich af deed vragen of, in tegenstelling tot hen, dit paar altijd bij elkaar was geweest. Het antwoord presenteerde zich ogenblikkelijk in de vorm van een gekriebel aan het hart: ‘Ja, wij zijn ons hele leven al bij elkaar. Niet alleen als paar. Ook als twee aparte wezens, want wij zijn natuurlijk in balans: fysiek, geestelijk en spiritueel. Wij zijn nooit echt alleen, en jullie ook niet. Wij zijn tegelijkertijd heel in onszelf en deel van het geheel.

Earl Klugh – I Never Thought I’d Leave you

Een vreemd gevoel besloop hen toen zij vroeg de volgende ochtend wakker werden. Het was eigenlijk veel meer dan een gevoel. Terwijl zij de slaap uit hun ogen wreven, keken zij om zich heen om erachter te komen dat de kamer niet de kamer was waarin zij in slaap waren gevallen. Zo te zien aan de houten muren en vloerplanken, de glazen schuifpui die naar een veranda op de tweede verdieping leidde, het geluid van de krijsende pagepaaien en de warme, muffe geur dat door de open ramen dreef, voelde het alsof zij in een huis vlakbij een tropisch regenwoud waren.
“Hè?” zeiden ze in koor toen zij elkaar aankeken met een vragende blik in hun ogen. Toen herinnerden zij het zich, waarop zij begonnen te lachen. Terwijl de tranen uit hun ogen stroomden, knuffelden en kusten zij elkaar om hun geluk te uiten dat kwam van het besef dat zij hun hele leven al bij elkaar waren.

Later op de ochtend wandelden Esmerelda en Eusébio naar het verscholen watervalletje net buiten het terrein dat eigendom was geweest van Eusébio’s grootvader en van zijn vader nadat zijn grootvader was overleden. Daar gingen zij op een rots zitten in de verkoelende schaduw van de bomen en lieten hun blote voeten bungelen in het verfrissende water in de poel die gevuld werd door de waterval.
“Wie had ooit gedacht dat ik aan de rand van het Braziliaanse regenwoud zou komen te wonen,” zei Esmerelda en gaf Eusébio een glimlach die zij voor hem alleen bewaarde.
“Nou, dat geldt ook voor mij. Het voelt nog steeds als een droom.”
“Weet ik, maar toch klopt het allemaal.”
“Wat denk je dat er gebeurd is?” vroeg hij met een geïntrigeerde blik op zijn gezicht.
“Hetzelfde als jij.”
“Bedoel je dat we in parallelle realiteiten leven?”
Esmerelda gaf geen antwoord. In plaats daarvan gleed zij haar hand in die van hem en keek diep in zijn ogen, waarmee zij de allermooiste glimlach van zijn hele leven tevoorschijn toverde.

EPILOOG
Er was eens, heel lang geleden, een klein jongetje. Hij zat met zijn grootvader op hun geheime plek bij een waterval aan de rand van het regenwoud.
“Luister eens, queridinho,” zei zijn grootvader in de warme tonen waar de jongen zo van was gaan houden. “Hoor je dat ook?”
De jongen spitste zijn oren en luisterde aandachtig naar de zachte wind die haar weg vond door de bomen om in zijn oren te fluisteren: “Je hebt een lichaam en een geest, en toch ben je geen van beide. Als je tegelijkertijd in beide volledig aanwezig bent, komen ze samen in wat je werkelijk bent. Je ziel. Dat is wanneer één en één samen drie worden om je te herinneren aan de goddelijke creatiekracht die aan jou en de gehele mensheid is geschonken. Dit is wat er gebeurt wanneer we ons herenigen tot één.”

WORDT VEROLGD
In de komende maanden ga ik een vervolg op dit verhaal plaatsen in de vorm van een trilogie genaamd: ‘Terugkeer naar het paradijs – Lichaam Geest Ziel’. Wil je dat ik je hiervan op de hoogte houd? Abonneer je op mijn blog door hieronder je naam en e-mailadres in te vullen en je ontvangt bericht van mijn nieuwste verhalen.

So you started from the bottom
But you always saw the light
And now you’re ready for your journey
One direction, reachin’ high 

Keep the feeling of the spirit
Always present as you climb
One direction, one vibration
That’s the message, let us try
From: ‘Straight Ahead’ van Kool & the Gang

Kool & The Gang – Straight Ahead

Symboliek:
Zwaan: Ontwaken van eigenmacht; Begrijpen van droom symbolen; In de toekomst kijken; Vertrouwen; Sierlijkheid; Transformatie; Stilte; Eenheid; Liefde; Trouw; Zuiverheid; Vrouwelijkheid
Wind: Ziel; Levensadem; Boodschapper van goddelijke interventie
Lucht: Nieuw leven; Kracht van de geest; Communicatie

Afbeeldingen:
‘Black And White’ van picturexphotobnb op Pixabay
‘Wave’ van ruidgs op Pixabay
‘Spin’ van Victoria Borodinova op Pixabay
‘Cat’ van AdinaVoicu op Pixabay
‘Swan’ van moonzigg op Pixabay
‘Torrent I’ van Atlantios op Pixabay