Midden in de nacht werd kleine Verity wakker van het geschreeuw van haar vader, Alan. Zij wist meteen dat hij vast weer uit een van zijn nachtmerries wakker was geworden. Gelukkig hielpen de troostende woorden en de liefdevolle omhelzing van Veritys moeder hem om tot rust te komen, en het duurde niet lang voordat Verity aanvoelde dat hij en haar moeder in slaap waren gevallen. Verity daarentegen lag nog een poos wakker in gedachten over haar vader voordat ook zij in slaap viel.

De volgende ochtend, toen Verity en haar ouders samen aan de keukentafel hun zaterdagochtend ontbijt aten, besloot Verity om haar vader te vragen naar zijn nachtmerries.
“Papa?” vroeg zij nadat zij haar fruitsalade had opgegeten.
“Ja, lieverd,” antwoordde haar vader terwijl hij naar haar glimlachte met een liefdevolle blik in zijn ogen.
“Waarom schoten jij en die ander mannen al die mensen in dat dorpje?”
Haar vaders mond viel open. Hij wist dat zij erg pienter was voor haar leeftijd – zij was twee weken geleden zes geworden – maar dat zij zich afgelopen nacht op zijn nachtmerrie had afgestemd deed hem schrikken. Zijn vrouw, Roxanne, bleef kalm. Zij wist al vanaf Veritys geboorte waar Verity toe in staat was.
“Ik … Ik weet niet wat ik moet zeggen,” stamelde Alan.
Verity legde haar hand op die van haar vader en antwoordde: “Vertel gewoon de waarheid, papa.”

Through you all, my aim is true
Uit: ‘Hammerhead’ door The Offspring

Alan slikte, haalde diep adem en begon uit te leggen wat er op die verschrikkelijke dag gebeurd was toen hij nog in het leger zat, en hij en de andere soldaten uit zijn infanteriepeloton opdracht hadden gekregen om rebellen te overvallen in een verlaten dorpje.
“Al vanaf het begin wisten we dat er iets niet in de haak was. De straten waren inderdaad verlaten, op een schurftige oude hond na, maar toch voelden wij de aanwezigheid van burgers in plaats van militairen.”
Toen vertelde hij Verity en haar moeder dat de luitenant hen het bevel had gegeven om het dorpje te omsingelen en met hun antitankraketten op de gebouwen te vuren. Zij deden wat hen gezegd werd en tot hun afschuw verschenen er burgers die gillend uit hun huizen renden naar het open terrein buiten het dorpje. De soldaten staakten meteen het vuren, maar de luitenant gaf opdracht om het vuren te hervatten, want de rebellen bevonden zich vast onder de burgers. Daarom begon het peloton weer met vuren en roeide iedereen uit.

You do what they told you,
Now you’re under control
From: ‘Killing In The Name Of’ by Rage Against The Machine

Alan barstte in tranen uit.
“Het spijt me heel erg, het spijt me zo,” snikte hij.
Verity stond op, legde haar armen om hem heen en hield hem stevig vast.
“Ja, ik weet het, papa.”
Toen hij ophield met huilen, ging zij weer zitten en hield zijn hand vast.
“Papa, ik denk dat jij op moet houden met doen wat je gezegd wordt.”
“Dat denk ik ook,” antwoordde hij glimlachend door zijn betraande ogen.
Verity en haar moeder zeiden niets en glimlachte in plaats daarvan alwetend naar elkaar.

Na het ontbijt besloot het gezin om een klein eindje te gaan wandelen in het bos net buiten het plaatsje waar zij woonden. Verity hield heel veel van het bos en de Natuur in het algemeen. Hier kon zij zich nog meer afstemmen op wat zij ‘De Grote Familie’ noemde. Overal om haar heen – in het zingen van de vogels, de kiezelsteentjes die zich in de beek verplaatste, het ruisen van de wind door de bladeren, en het zonlicht dat door de mist heen filterde – voelde zij niet alleen aan, maar voelde zij werkelijk en wist zij van de aanwezigheid van iets wat heel krachtig was. Voor haar was het het collectief van alles wat bestond of ooit bestaan had.

Vandaag vormde geen uitzondering. Meteen toen Verity en haar ouders uit de auto stapten, voelde zij de energie in haar lijf sterker trillen dan gewoonlijk. Zij wierp een blik opzij en glimlachte toen zij zag hoe haar moeder haar ogen sloot en diep inhaleerde. Zij voelde het ook.
“Hmm,” zuchtte haar moeder met een tevreden blik op haar gezicht.
Toen opende zij haar ogen en pakte zacht Veritys hand vast. Alan hield Veritys ander hand vast en samen liep het drietal op het korte wandelpad af dat zij vaak bewandelde. Vlak voordat zij er waren, stonden zij plotseling stil toen zij een eekhoorntje zagen dat brutaal midden op het geasfalteerde pad bleef zitten dat naar het begin van het wandelpad leidde.

“Hey Meneer Eekhoorn,” groette Verity toen zij op ongeveer een meter van hem vandaan stonden.
“Hey Verity,” antwoordde de eekhoorn, “Hey Veritys papa en mama.”
“Hey Meneer Eekhoorn,” zeiden Alan en Roxanne in koor, totaal niet verrast door het feit dat zij in gesprek waren met een dier.
Toen richtte de eekhoorn zich op Alan.
“Ben jij je bewust van wat jou doet voelen dat je je moet gehoorzamen?”
Alan liet de vraag even door zijn gedachten nagalmen en antwoordde toen:
“Ik voel dat het iets te maken heeft met mijn opvoeding.”
De eekhoorn knikte als aanmoediging voor Alan om dieper te graven.
“Zo lang ik me kan herinneren, ben ik geleerd om eerst te luisteren naar wat anderen te zeggen hebben. Dat deed mij wat ik diep van binnen voelde als mijn eigen waarheid te negeren. Dus verruilde ik mijn overtuigingen voor die van hen en geloofde ik wat me verteld werd zonder dat te bevragen.”
“Je verwaarloosde jouw ware zelf,” onderbrak de eekhoorn hem, “en raakte je uit balans, waardoor je niet meer in staat was om vanuit je hart te beoordelen wat wel en niet waar was voor jou.”
“Ja, zo zou je het kunnen zeggen,” zei Alan. “Nu ik weet waardoor ik anderen gehoorzaam, wil ik veranderen. Maar hoe?” voegde hij toe en keek naar Roxanne als vroeg hij om haar hulp.

Tegelijkertijd keken de eekhoorn en Verity elkaar even aan. Toen kneep Verity zacht in haar vaders hand om zijn aandacht te trekken.
“Papa.”
“Ja, Verity.”
“Meneer Eekhoorn en ik geloven dat het niet zo moeilijk is als je misschien denkt.”
Alan luisterde aandachtig naar wat zijn wijze jonge dochter die alles voor hem betekende te zeggen had.
“Het enige wat je hoeft te doen, is vaker spelen.”
“Spelen?”
“Ja, en ik bedoel niet alleen spelen en lol hebben. Ik bedoel dat je speels bent in alles wat je doet.”
“Ahh,” reageerde Alan met een begrijpende blik in zijn ogen.

“Speelsheid,” begon de eekhoorn aan te vullen, “stelt je in staat om het resultaat los te laten en te doen wat van nature in je opkomt en daardoor op één lijn is met jouw eigen waarheid.”
“Dank je wel Meneer Eekhoorn,” zei Alan met betraande ogen terwijl hij voor zijn donzige kleine adviseur knielde en hem teder op zijn kopje kuste.
“Graag gedaan, en ik denk dat er nog iemand is wie je zou moeten bedanken,” zei de eekhoorn met zijn voorpootje naar Verity wijzend.
“Ja, natuurlijk,” zei Alan terwijl hij naar Verity toe draaide. “Dank je wel mijn lieve kleine Verity. Zonder jou zou ik nooit zover zijn gekomen.”
“Vast wel, Papa,” antwoordde Verity en gaf hem een dikke knuffel.
Toen knielde ook Roxanne en deed mee aan een groepsknuffel. Nadat het gezin klaar was met elkaar te kussen en te knuffelen, namen zij afscheid van de eekhoorn.
“Doei Meneer Eekhoorn. Tot de volgende keer,” zei Verity en begon toen hand in hand met haar moeder te hinken.

Later, toen zij bijna uitgewandeld waren, ging het gezin een poos zitten op hun favoriete plek naast een graanveld op een helling. Daar nam Roxanne de tijd om met Verity te praten.
“Ik ben zo trots op jou, Verity,” zei zij terwijl zij haar arm om Veritys schouders legde. Zo wijs als zij dan mocht zijn voor haar leeftijd, genoot Verity er nog van om dicht tegen haar moeder aan te kruipen. Het deed haar zich veilig en geliefd voelen, en gaf haar de gelegenheid om alles even te vergeten en simpelweg haar moeders kleine dochter te zijn.
“Waar denk je aan?” vroeg haar moeder.
Verity staarde een poos voor zich uit en vroeg toen: “Mama, wat denk je dat de wereld van mij verwacht?”
Roxanne glimlachte.
“Het enige wat de wereld verwacht is dat jij jezelf bent.”
Alan hoorde zijn vrouws woorden en glimlachte liefdevol naar de twee mensen waarvan hij het meest hield. Verity voelde dit aan en glimlachte terug naar hem. Toen keek zij in haar moeders ogen.
“Ik begrijp het.”

Ondertussen vond de eekhoorn iemand anders om mee te praten. Terwijl hij aan mijn broekspijp trok, vroeg hij aan mij, de schrijver van dit verhaal: “En Wim, wanneer hou jij op met doen wat je gezegd wordt?”
“Wie ik?” vroeg ik op mijn beurt, zichtbaar verrast door deze plotselinge wending.
“Ja, jij,” antwoordde hij. “Je kan heel makkelijk over andere mensen schrijven en mij hen laten helpen om op hen ervaringen te reflecteren, maar nu is het jouw beurt.”

“Hmm, daar heb je wel een punt, Meneer Eekhoorn,” antwoordde ik. “Even denken. Net als Alan word ik geconfronteerd met mijn verleden. Ook ik raakte het zicht op mijn eigen waarheid kwijt en daardoor gehoorzaamde ik de autoriteit en deed ik wat me gezegd werd. Het resultaat daarvan was dat ik indirect de autoriteit hielp om het gezag dat aan haar is toevertrouwd te misbruiken en daardoor niet alleen mij, maar ook de samenleving als geheel te manipuleren. Dat is hoe de autoriteit aan haar macht komt en in staat is om overal mensen te controleren.”

Het hoofd kan onder controle gebracht worden, het hart niet

“Je hebt veel geleerd,” onderbrak de eekhoorn mij, “maar je hebt nog steeds mijn vraag niet beantwoord. Wat kan jij doen om jezelf en de mensheid te helpen om los te komen van de autoriteit en een eerlijke, liefdevolle wereld te creëren die gebaseerd is op de universele waarheid?”
“Uitbreiding van bewustzijn,” antwoordde ik zonder aarzeling.
De eekhoorn knikte bij wijze van aanmoediging.
“Ik moet minder denken en meer voelen. Dus ga ik me afstemmen op mijn hart en mijn verbinding met de universele waarheid voelen. Zodoende kan ik waarheid en liefde onderscheiden van misleiding en angst, en altijd keuzes maken en beslissingen nemen die De Grote Familie, zoals Verity dat noemt, dienen.”

Terwijl ik sprak, voelde ik hoe een stroom aan energie zich vanuit mijn hart door heel mijn lijf verspreidde. Ik voelde me zeker genoeg om dit uit te voeren.
“Dank je wel Meneer Eekhoorn,” zei ik achter mijn computer vandaan, en blies hem in mijn verbeelding een kusje toe.
Hij grijnsde van oor tot oor en zei: “Bedank Verity.”
“Ja, dat ga ik doen,” zei ik.
Maar, voordat ik de kans kreeg nog een bedankwoord aan Verity te typen, klonk in de verte haar lieve kleine stem en vulde mijn ogen met tranen van genegenheid.
“Met alle plezier, Wim. Ik weet dat je mensen net als jij zal vinden die goed zullen zorgen voor De Grote Familie. Mij heb je al gevonden.”
“Dank je wel Verity. Daar ben ik zeker van,” antwoordde ik terwijl ik mijn hand op mijn hart legde.
“Oh, en Wim?” voegde Verity toe, “Vergeet niet om elke dag te spelen.”

If we move together
We can find a solution
We are the ones
From: ‘Dance On Heavy Weather’ by Level 42

Symboliek:
Verity: Engelse meisjesnaam die ‘waarheid’ betekent (van het Latijnse woord ‘veritas’)
Roxanne: Van oorsprong een Perzische meisjesnaam die ‘ochtendgloren’ betekent
Eekhoorn: Energie, speelsheid, balans, voorbereiding, sociaal zijn, behoedzaamheid, vindingrijkheid, passie, levenslust, vertrouwen, en een actief leven vol plezier (van: The Astrology Web)

Afbeeldingen:
‘Squirrel’ van Eluxirphoto op Pixabay
‘Guy’ van StockSnap op Pixabay
‘Family’ van Nastya_Gepp op Pixabay