Terwijl hij in het donker lag, had hij weinig aan zijn ogen, maar zijn tastzin en zijn gehoor werden des te scherper. Hij hoorde het geluid van iemands ademhaling en voelde iets zachts tegen zijn wang wrijven. Ondanks deze onbekende omgeving voelde hij zich heerlijk warm, maar bovenal voelde hij zich veilig. Nu hij voelde dat hij in goede handen was, sloot hij weer zijn ogen en luisterde hoe zijn hart klopte op de maat van een ander veel groter hart. Het was een fijne sensatie, en het duurde maar even of hij viel in slaap, in de wetenschap dat alles goed zou komen.

Brendan stond even stil op de open plek in het bos en ademde diep de frisse naar dennen geurende ochtendlucht in. “Ahh,” zuchtte hij, daarmee een groot deel van de spanning loslatend die zich eerder die ochtend van binnen op had gebouwd. Het was fijn om buiten in de wildernis te zijn vlakbij zijn huis in het zuidoosten van Montana, ook al was het maar voor even. De geboorte van zijn zoon twee weken geleden had een golf aan emoties teweeg gebracht die ogenschijnlijk uit het niets kwam en hem uit zijn doen had gebracht. Toen hij en zijn vriendin, Sandy, erover hadden gesproken tijdens het eten de avond ervoor, drong het tot hem door dat waar hij nu doorheen ging, iets te maken had met zijn vroege kindertijd. Jammer genoeg kon hij zich weinig herinneren van zijn leven voor die sombere dag in de zomer vele jaren geleden. Hij was maar drie jaar oud toen zij ouders op onverklaarbare wijze hem uit het oog hadden verloren toen zij aan het kamperen waren, waardoor hij in het dichtbij zijnde bos was gelopen en verdwaald raakte. Nu dat hij wist wat het was om een eigen kind te hebben, realiseerde hij zich hoe kwetsbaar kinderen waren en begon hij zich de kwetsbaarheid van zijn eigen kindertijd te herinneren. Het bleek dat zijn verleden hem had ingehaald en hem uitdaagde om eindelijk zijn traumatische ervaring onder ogen te zien en ermee in het reine te komen. 

Hij had zich dit maar net gerealiseerd, toen hij een briesend geluid links van hem hoorde.
“Bwwwrrr,” klonk het weer.
Hij draaide zijn hoofd en kwam oog in oog met een appaloosa hengst. Normaal zou zo’n onverwachtse ontmoeting hem verrast hebben, maar terwijl hij diep in de zacht uitziende donker bruine ogen van het paard keek, werd hij ineens kalm.
“Je komt me bekend voor,” zei hij.
“We hebben elkaar vele jaren geleden ontmoet,” antwoordde het paard, “maar dat herinner jij je waarschijnlijk niet.”
“Nee, inderdaad,” zei Brendan die zichtbaar zijn geheugen doorzocht.
“Mijn naam is Iya Tate trouwens. Het is het Lakota Sioux woord voor ‘wind’.”
“Die van mij is Brendan.”
“Dat weet ik en ik weet ook waarom je hier bent.”
Brendan trok met zijn wenkbrauwen omhoog. Deze kennis uit het verleden werd steeds mysterieuzer met elk woord dat hij sprak. Iya Tate voelde meteen aan wat Brendan aan het denken was. Het wilde maar prachtig uitziende paard kuierde naar hem toe tot hij zo dichtbij stond dat Brendan de warme adem uit zijn open sperrende neusgaten op zijn gezicht voelde. Toen draaide Iya Tate negentig graden en drukte zacht zijn schouder tegen Brendans borstkas.
“Plaats je linker hand op mijn hart en je rechter hand halverwege mijn ruggengraat,” instrueerde hij.
Brendan deed zonder aarzelen wat het gezegd werd en wachtte geduldig op wat er stond te gebeuren.
“Sluit nu je ogen en voel maar.”

Level 42 – Eyes Waterfalling

Let me out to play
Let me find a way to be
Let me feel the sun
Life has just begun for me
Van ‘Eyes Waterfalling’ by Level 42

Zodra Brendan zijn ogen sloot, werd zijn innerlijk oog overspoeld door herinneringen uit het verleden en zag hij zich op negenjarige leeftijd op het schoolplein staan. Met zijn herinneringen kwam een intens gevoel van eenzaamheid. Hij herinnerde waarom toen deze scene veranderde in één waar hij achter zijn lessenaar zat in het klaslokaal met de andere kinderen. Hij had een poos naar de juf geluisterd toen hij langzaam maar zeker afdwaalde naar zijn fantasiewereld. Toen werd hij, onbewust van hoe veel tijd was gepasseerd, op ruwe wijze teruggehaald en weer in de realiteit gedwongen door de strenge stem van de juf: “Brendan, hou op met uit het raam te staren.” Zij was vastberaden hem te vormen volgens de principes van een systeem dat zij als de waarheid had geaccepteerd.

Opnieuw ervoer Brendan dezelfde gevoelens nu als hij toen had ervaren. Een donker en zware kracht drukte op hem en prentte het geloof in dat vluchten onmogelijk was. Doordrongen door gevoelens van machteloosheid en van beheerst worden door de buitenwereld, nam zijn geheugen hem mee naar het huis waar hij op was gegroeid. De plaats waar er weinig aandacht was geweest voor wie hij eigenlijk was. Waar zijn gevoeligheid niet gewaardeerd en gerationaliseerd werd, en waar zijn waarheid bekritiseerd was geweest tot het punt waar hij uit gewoonte zijn eigen waarheid in de steek liet ten gunste van die van anderen. Bovenal was het de plaats waar hij zijn eigen grenzen had overschreden om zich te conformeren en te gehoorzamen, en om de behoeften van anderen te bevredigen. Niet dat anderen hem niet datgene hadden gegeven wat hij nodig had. In feite werden al zijn materiële behoeften voldoende bevredigd. Het waren de genegenheid, erkenning en vertrouwen waar hij zo naar verlangde, die ontbraken. Het had hem doen geloven dat affectieve tekortkoming de norm was. Ironisch genoeg, lijdde hij enorm aan heimwee toen hij op zeventienjarige leeftijd uit huis ging.

Nadat hij eindelijk zijn onderdrukte emoties naar de oppervlak had laten komen, keerde Brendan even terug naar het huidige moment. Hij deed zijn ogen open, waardoor de tranen die zich zo lang in hem hadden opgehoopt over zijn wangen stroomden naar zijn mondhoeken toe. De ziltige smaak deed het gevoel van in de steek te zijn verlaten nog sterker voelen, en Brendan begon zich net af te vragen wat dit teweeg had gebracht toen hij aanvoelde dat hij en Iya Tate niet meer alleen waren. Hij liet Iya Tate los en draaide zich langzaam om. Nog geen vijf meter van hen vandaan lag een prachtig uitziende mannetjeswolf op een nauwe richel van aarde bij wat bosjes. Door de blik op zijn gezicht voelde het voor Brendan alsof hij daar de hele tijd bij hen was geweest en geluisterd had naar hun gesprek en Brendan had vergezeld op zijn reis naar het verleden.

“Goedemorgen,” zei de wolf op een warme en vriendelijke toon.
“Ahh, Wahwala. Goedemorgen broeder,” antwoordde Iya Tate.
“Goedemorgen,” zei Brendan.
Terwijl Brendan sprak, begon zijn hart te gloeien. Het straalde langzaam een fijn warm gevoel uit door heel zijn lijf. Hij glimlachte, maar zijn glimlach verdween al gauw toen zijn hart voelde alsof het verscheurd werd en hij zonder enige aanwijsbare aanleiding begon te snikken als een klein kind. Wahwala reageerde door voor hem op de grond te springen en zacht zijn snuit tegen zijn buik drukte. Brendan zakte door zijn knieën en sloeg zijn armen om hem heen. Terwijl hij zijn hoofd dicht tegen Wahwalas hoofd hield, leidde hun verbinding hem terug naar het verleden en naar de bron van zijn diepe gevoel van in de steek te zijn gelaten.

John Barry – Dances With Wolves | Two Socks Theme

“Mama … Mama!” hoorde hij zichzelf keer op keer met een hese stem roepen, terwijl hij zijn weg door het bos probeerde te vinden. Zijn hart ging nog harder kloppen toen hij besefte dat het licht zo zou vervagen en het nog moeilijker zou maken voor zijn ogen om te kunnen zien waar hij liep. Toen lichtte een sprankeling van hoop op diep vanuit zijn ziel toen hij rechts van hem het geluid hoorde van stromend water. Hij begon er naartoe te rennen, wetende dat als hij stromend water volgde, hij uiteindelijk zijn weg zou vinden naar de bewoonde wereld. ‘BOEM!’ klonk het in zijn hoofd en het werd zwart voor zijn ogen. Toen hij enkele minuten later tot zijn positieven kwam, was het niet veel lichter. Hij voelde een pijnlijk bonzend gevoel boven zijn rechter wenkbrauw, maar het was warm en comfortabel daar waar hij lag en het geluid van ademhaling dichtbij hem troostte hem en stelde hem gerust. Vlak daarna mompelde hij een laatste keer: “Mama, waar ben je?” voordat hij van uitputting in slaap viel.

“ik herinner het me,” zei Brendan toen hij zijn ogen opende.
“Daar ben ik blij om,” zei Wahwala.
Brendan liet de wolf los en keek diep in zijn ogen.
“Jij hebt me gered, hè?”
“Nou, ik werd geholpen door mijn partner en onze welpen, en natuurlijk door Iya Tate hier,” antwoordde Wahwala terwijl hij naar zijn vriend die nog achter Brendan stond blikte.
“Wat gebeurde er?” vroeg Brendan.
“Ik denk dat je dat wel weet,” antwoordde Wahwala. “Ga bij Iya Tate staan en voel weer zijn hart.”

Brendan kwam recht overeind en ging naar Iya Tate toe. Zodra hij zijn hand op Iya Tates hart legde en zijn ogen sloot, kwamen de gebeurtenissen van die zomerdag voor bij flitsen zoals de scenes in een multidimensionale film. Hij zag de camping waar zijn familie verbleef. Zijn ouders zochten hem en riepen keer op keer met het hart in de keel zijn naam. Hij hoorde hen wel, maar tegen te tijd dat zij erachter kwamen dat hij er niet meer was, was de afstand die hij had afgelegd te groot om zijn kleine stem te kunnen horen. Terug kijkend, werd Brendan weer overweldigd door angst. Hij was helemaal alleen in een gevaarlijke omgeving met niemand om hem te beschermen. Terwijl zijn hart nu net zo tekeer ging zoals toen, zag Brendan weer hoe hij wanhopig naar de rivier rende. Hij had amper tien meter gerend toen hij over een boomwortel struikelde, zijn hoofd stootte op de grond en bewusteloos raakte.

“Wahwala,” fluisterde hij toen hij de wolf herkende in de scene die aan hem werd gepresenteerd. Hij zag hoe Wahwala voorzichtig met zijn tanden hem bij zijn kraag pakte voor hij hem naar zijn hol in de buurt sleepte. Die nacht bracht Brendan door met Wahwala en zijn partner alsof hij een van hun welpen was. Vlak voor zonsopgang verliet Wahwala het hol op zoek naar mensen, maar in plaats daarvan kwam hij Iya Tate tegen. Hij vertelde het paard over het mensenkind dat hij had gevonden en leidde hem naar het hol. Daar ging Iya Tate door zijn knieën zodat Brendan op zijn rug kon klimmen. Iya Tate liep het bos uit naar de vlakte met Brendan stevig aan zijn manen vastgeklampt. Daar versnelde hij zijn pas en draafde hij naar een plaatsje in de buurt, waar hij Brendan eraf liet klimmen en luid hinnikte tot een bejaard echtpaar naar buiten kwam en verrast werd toen zij een klein jongetje helemaal alleen in hun voortuin zagen staan. 

Met een diepe zucht keerde Brendan terug naar de tegenwoordige tijd. Hij bleef een poos stil, terwijl hij met open ogen zich vasthield aan Iya Tate. Langzamerhand maakten verdriet en onrust plaats voor vrede. Zijn lijf voelde kalm en weerspiegelde de verandering die in zijn hoofd had plaatsgevonden. Er was echt iets veranderd.
“Dank je wel, Iya Tate,” zei hij.
Toen draaide hij zich om en zag dat Wahwala verdwenen was.
“Waar is hij gebleven?” vroeg hij verbaasd. “Ik wou hem bedanken.”
Iya Tate ging naast hem staan.
“De Wahwala die jij enkele minuten geleden nog zag, is een paar jaar geleden overleden. Ik zag hem op een dag in een droom heengaan. Zijn ziel keerde terug toen jij je opnieuw met mij verbond, om jou te helpen je verleden voor altijd achter te laten. Zijn naam is het Lakota Sioux woord voor ‘teder’.”
Brendan knikte zonder iets te zeggen. Alhoewel hij gehoopt had om Wahwala nog een keer te omhelzen en te bedanken, wist hij dat het zo moest zijn. Hij accepteerde meteen de situatie zoals zij was, wetende dat Wahwalas ziel altijd bij hem aanwezig zou zijn in zijn hart.
“Dank je wel, lieve Wahwala. Dank je wel dat je me op zo’n tedere manier terug naar huis hebt geleid,” fluisterde hij met zijn hand op zijn hart en een brede glimlach op zijn gezicht.

“Ik weet zeker dat hij je hoort, Brendan,” zei Iya Tate.
“Ik ook,” zei Brendan en keerde zich naar hem toe.
Iya Tate keek diep in zijn ogen.
“Richt je op het zuiden en voel hoe de warmte van je zon jouw gezicht streelt. Dit helpt je om de schaduwen uit het verleden achter je te laten en om vooruit te gaan en je licht in de wereld te schijnen.”
“Dank je wel voor je wijsheid en voor alles wat je voor me gedaan hebt, Iya Tate. Door jou en Wahwala heb ik geleerd dat ik alleen maar bewust aanwezig hoef te zijn om mijn innerlijke kracht te voelen en om trouw te blijven aan mezelf.”
“Dat is een wijze inzicht, vriend.”
Brendan glimlachte van oor tot oor. Toen leunde hij voorover, legde zijn handen aan weerzijden van Iya Tates snuit en kuste hem net boven zijn neus.
“Nogmaals bedankt, Iya Tate.”
“Graag gedaan, Brendan. Ik weet zeker dat we elkaar weer zullen ontmoeten.”
“Ik ook. Tot ziens Iya Tate. Ik wens je het allerbeste.”
“Tot ziens Brendan.”
Brendan klopte Iya Tate op zijn schouder voor hij zich omkeerde om terug naar huis te gaan.

Sandy glimlachte alwetend vanuit de voor ingang toen zij Brendan de oprit naar haar toe zag lopen. Zij had al aangevoeld wat er gebeurd was op het moment dat Brendan afscheid had genomen van Iya Tate.
“Hoi, dappere jonge krijger van me,” zei zij.
“Hoi, mijn wijze vrouw en moeder van mijn kind,” groette Brendan terug met een stralende glimlach op zijn gezicht en een warm gevoel in zijn hart.
Toen stapte hij naar binnen, sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar teder op haar lippen als nooit tevoren. Op dat moment beloofde hij zichzelf om net zo teder met zichzelf te zijn zoals hij was wanneer hij hun pasgeboren zoon vasthield.
“Ik ben trots op je,” zei Sandy met vochtige ogen.
“Dank je wel, lieverd.”
“Kom eens kijken naar je prachtige zoon,” zei Sandy terwijl zij zijn hand beetnam en hem naar hun zoons slaapkamer leidde.

“Hé, kleine Josh,” zei Brendan met een iets hogere stem, toen hij zijn zoon vanuit zijn ledikant hem aan zag kijken.
“Goegoegrroeh,” brabbelde Josh, enthousiast met zijn kleine armpjes en beentjes zwaaiend toen hij zijn vader weer zag.
Brendan leunde voorover naar het ledikant, nam Josh zijn kleine voetjes in zijn handen en kuste ze.
“ik hou van jou, mijn kleine welp.”
Diep van binnen voelde hij de kracht van zijn genegenheid. Net zoals hij zijn zoons hart aan het voeden was door zijn liefde voor hem fysiek uit te drukken, was hij ook zijn eigen hart aan het voeden.

Die nacht terwijl Brendan met zijn ogen open op zijn rug in bed lag, met Josh tussen Sandy en hem in, keek hij terug op zijn hereniging met Iya Tate en Wahwala. Een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zich herinnerde hoe hij Iya Tate en Wahwala had omhelsd. Toen draaide hij naar Josh toe en legde teder zijn arm om hem heen, zonder hem wakker te maken. Zijn hart gloeide terwijl hij daar lag en het schitterende geschenk koesterde van het vader zijn voor het kind dat vredig in zijn armen sliep. Langzaam maar zeker voelde hij zijn oogleden zwaar worden en terwijl hij zich naar de wereld van zijn dromen begaf, hoorde hij hoe een vrouwenstem zachtjes een slaapliedje zong dat zijn moeder vroeger voor hem had gezongen. Een slaapliedje dat al vele generaties van moeder op dochter was doorgegeven sinds zijn volk, de Lakota Sioux, voor het eerst over de vlakten zwierf. Op de bekende tonen viel hij in slaap met het gevoel dat hij veilig en geliefd was. Het was helemaal goed zo.

EPILOOG

Dit verhaal is deels gebaseerd op mijn ervaringen tijdens een paardencoaching sessie bij Hartpad in Dinxperlo. Dank jullie wel Losos, Esplendida, Nana, Peppino en Benno Mallee voor jullie verbinding, mededogen en inzichten. Dank jullie wel dat jullie me geholpen hebben mijn weg naar huis te vinden.

Voor Losos

Lakota Lullaby – Lakota Song – Cover by Alexia Evellyn 

Symboliek en terminologie:

Paard: Uithoudingsvermogen; vrijheid; moed; bezieling; mobiliteit; gevoeligheid; passie
Iya Tate: Lakota Sioux woord voor ‘wind’
Wolf: Intuïtie; verbinding met instincten; familie; vrijheid; gevoel van sociale verbindingen; wildheid; samenwerking; loyaliteit; speelsheid; nieuwsgierigheid
Wahwala: Lakota Sioux woord voor ‘teder’

Afbeeldingen

‘Father’ van EdgarSax op Pixabay
‘Autumn’ van Tomasz Proszek op Pixabay
‘Horse’ van Suju-Foto op Pixabay
‘Wolf’ van Wildfaces op Pixabay
‘Explore’ van een inactief account op Pixabay
‘Carnivore’ van Diapicard op Pixabay
‘Horse’ van Hahndigital op Pixabay