Gouden zonnestralen vonden hun weg door het bladerdak van het Braziliaanse regenwoud vlakbij het huisje waar Desidéria woonde. Van alle momenten die elke dag had te bieden, hield Desidéria het meest van de vroege ochtend, omdat dan alles nog puur en fris voelde. Zij hield ook van het gezang van de vogels dat een nieuwe dag met nieuwe mogelijkheden inluidde. Vandaag vormde geen uitzondering, en een krijsende ara die boven haar vloog deed haar breed glimlachen terwijl zij door de achterdeur haar achtertuin instapte. Zij stond even stil om haar ogen te sluiten en de zoete aarde geur in te ademen die zo typerend was voor het regenwoud. Terwijl zij haar ogen opende en om zich heen keek, kreeg zij een warm gevoel in haar hart uit waardering voor wat zij haar ‘pequeno jardim do Éden’ (klein hof van Eden) noemde. Haar huis en het land waarop het stond, waren niet erg groot, maar zij waren van haar, en dat voelde goed.

Ondertussen, op zo’n vijf kilometer daar vandaan, stuurde de jonge Ermenegildo zijn 4-wheel-drive van de snelweg af en reed het zandpad op in het regenwoud. Meestal was hij op een reis zoals deze heel goed gehumeurd, maar vandaag was hij dat niet. De ruzie die hij had gehad met Desidéria gisteravond deed hem nog verdrietig en gekwetst voelen. Tranen begon diep van binnen los te barsten en stroomden onbeschaamd over zijn wangen, nu dat hij eindelijk zijn gevoelens erkende. Door het lost te laten terwijl hij door bleef rijden, voelde hij zich opgelucht en het duurde maar even voor hij met een heldere blik kon kijken naar wat er gebeurd was. Hij begreep dat hun leeftijdsverschil – hij was 23 en zij was 47 – er niets mee te maken had. Wat hun gemoederen hoog had doen oplaaien, was het feit dat zij beiden niet in staat waren om te gaan met de trauma’s uit hun verleden.

We all feel the pain of love from time to time, that’s true
Only love can lead us through these troubled days
Uit: ‘Last Chance’ van Level 42

Ondanks haar leeftijd zag Desidéria er jong uit. Met haar mooie figuur, soepele chocolabruine huid, betoverende ogen en stralende lach, straalde zij puurheid en een enorm krachtige vrouwelijke energie uit. Het was deze energie die de mannen die zij ontmoette betoverde en tegelijkertijd afschrikte. Maar niet Ermenegildo. Zij voelde al aan dat hij anders was toen zij elkaar voor het eerst zagen. Hij maakte geen geheim van zijn sterke gevoelens voor haar, en toch ging hij haar niet achterna. Dit verwarde Desidéria totdat Ermenegildo op een dag haar vertelde over zijn verleden.

Hij was enig kind uit een liefdeloos huwelijk tussen een rijke landeigenaar en een eenvoudige boerendochter. Zijn moeder overleed plotseling toen hij vijf was en een gerucht deed de ronde dat zij vergiftigd was door haar man, Ermenegildos vader, maar gebrek aan bewijs had het politie onderzoek stopgezet. Zonder moeder werd Ermenegildo overgeleverd aan zijn autoritaire en meedogenloze tiran van een vader, die zijn eigen kindertrauma niet alleen afreageerde op Ermenegildo door hem regelmatig tot zijn achttiende af te tuigen, maar ook op het regenwoud dat zijn land omringde. Regelmatig brandde hij grote stukken regenwoud af terwijl de autoriteiten de andere kant op keken. Gelukkig was Ermenegildo niet op zijn vader gaan lijken en werd hij een beschermer van hen die weerloos waren of die onrecht was aangedaan.

Van het weinige wat Desidéria hem had verteld, wist Ermenegildo dat zij uit een arm gezin met zes kinderen kwam, en dat tegen de tijd dat zij vijftien werd zij in een bordeel in de stad ging werken om haar ouders te helpen betalen voor het brood op de plank en de weinige kleding die zij droegen. Toen Ermenegildo dacht aan dit hoofdstuik uit Desidérias verleden werd hij witheet. Zij was talloze keren afgetuigd en verkracht door de klanten en de eigenaar van het bordeel. En waarom? Het waren gefrustreerde en onzekere mannen die simpelweg niet om konden gaan met het gebrek aan vaderlijke liefde en erkenning tijdens hun kindertijd en daarom probeerden zij dit goed te maken door anderen te domineren. Geen wonder dat Desidéria moeite had om zich te openen naar mensen, vooral mannen, en hen te vertrouwen.

Ermenegildos gedachtegang leidde hem naar de oorzaak voor hun ruzie. Door zijn warme en zachte aard was hij een van de weinige mannen die Desidéria toe had gelaten in haar leven. Niet dat zij hem volledig vertrouwde, maar zij was al een heel eind op weg. Tenminste tot hij zich onzeker begon te voelen toen zij anders op hem reageerde tijdens zijn bezoek gisterochtend. Zij was in een stille bui en hij voelde heel sterk aan dat zij wat tijd op zichzelf nodig had, maar op een of andere manier gaf hij toe aan zijn mannelijke instinct om controle uit te oefenen op de situatie. Hoewel Desidéria diep van binnen wist dat hij oprecht was in zijn intenties, werd een diepgewortelde angst aangestoken en voordat zij beiden realiseerde wat er aan de hand was, ontvlamden zij en barstten zij uit in een verhitte uitwisseling van woorden die bedoeld waren voor mensen die hen aan hadden gevallen in het verleden.

“Goedemorgen Clara,” zei Desidéria met een stralende lach op haar gezicht tegen haar zeug die rustig in de schaduw lag bij de schuur.
Clara knorde vrolijk terug, stond op en drentelde enthousiast op Desidéria af, die zij beschouwde als haar mensenmoeder. Desidérias gezicht straalde van geluk. Zij ging voor Clara knielen en sloeg haar armen om haar heen. Als snel begonnen tranen over haar wangen uit te storten door het diepe gevoel van opluchting dat dit gesprek zonder woorden van hart tot hart gaf.
“Dank je wel, lieverd. Dat had ik echt nodig.”
Clara antwoordde zonder woorden door diep in Desidérias donkerbruine ogen te kijken. Zij vroeg Desidéria om met haar mee te wandelen door de groentetuin naar de boomgaard.

Terwijl zij wandelden, begonnen zij op telepathische wijze met elkaar te spreken. Desidéria vertelde Clara hoe zij verlangde naar Ermenegildo en naar een diepere verbinding met hem.
“Jouw verlangen is eigenlijk een verlangen naar een diepere verbinding met jezelf,” legde Clara uit. “En om dit goed te doen, moet je uit je schuilplekken vandaan komen, lieve schat.”
Desidérias wenkbrauwen trokken omhoog.
“Schuilplekken?”
“Ja, de gewoonten die je begon aan te nemen toen je een jong meisje was en die je je eigen hebt gemaakt. Zij zorgen ervoor dat je je schuilhoudt voor je trauma’s. Als je echt jezelf wilt bevrijden en met jezelf op een dieper niveau wilt verbinden, zal je uit je schuilplekken vandaan moeten komen en door de pijn heen moeten gaan die daarmee gaat gepaard.”
“Hmm,” sprak Desidéria mijmerend, “dat klinkt wel logisch.”
“Ja, hè,” antwoordde Clara met een tevreden geknor.
“Maar dat is wel makkelijker gezegd dan gedaan.”
Clara knikte.
“Dat klopt, maar wees niet bang voor je pijn, want achter de pijn bevindt zich de kracht. In jouw geval, vooral vrouwelijke kracht.”
“Vooral?”

“Het vrouwelijk is niet iets wat vrouwen toebehoort, en het mannelijke is niet iets wat alleen voor mannen is bestemd. Alles wat leeft is een ziel in een fysiek lichaam, en of de vorm van dat lichaam nou vrouwelijk of mannelijk is, het bestaat altijd uit zowel vrouwelijke als mannelijke energie. Als we eenmaal door de pijn heen gaan, lost onze trauma op en komen deze twee energieën meer in balans.”
Desidéria was snel van begrip.
“En als het vrouwelijke en het mannelijke meer in balans komen in onszelf, komen zij ook meer in balans in de wereld om ons heen,” concludeerde zij.
“Juist,” antwoordde Clara. “Dus, wat ga jij nu doen, Desidéria?”
Desidéria nam even de tijd om er over na te denken en antwoordde toen.
“Ik ga mezelf openstellen voor alles wat op mij af komt, en dan zie ik wel naar welke ervaringen uit het verleden dat mij leidt. Ik weet dat het misschien pijn doet,” zei zij met een zucht, “maar uiteindelijk zal het me sterker maken.”
“Ja, dat doet het zeker en bovenal zal het de vrouwelijke eigenschap van ontvankelijkheid versterken. Je zal al het leven met mededogen ontvangen en het dragen en voeden.”
Desidéria glimlachte en tranen welden op in haar ogen terwijl zij de liefde van haar hart voelde stromen.

Ermenegildo, die maar een paar honderd meter te gaan had, ging op in de weinige herinneringen die hij aan zijn moeder had. Hij herinnerde zich vooral het ritueel dat zij met elkaar deelden iedere nacht vlak voor hij naar bed ging. Dan legden zij hun rechter hand op achtereenvolgens hun hart, voorhoofd en buik, en zeiden zij het volgende: ‘Ik voel, ik zie, ik ben’. Daarna klom Ermenegildo in zijn bedje en kuste zijn moeder hem liefdevol op zijn voorhoofd en fluisterde met een warme stem: ‘Slaap lekker, lieve Ermenegildo en zorg ervoor dat je altijd luistert en spreekt met je hart’. Ook al voelde hij de waarheid in zijn moeders woorden, had hij tot nu toe de betekenis ervan nooit begrepen. Door zonet zichzelf door de pijn heen te huilen, voelde hij zich kalm en in balans. Toen zag hij in dat hij zich moest openen voor het leven, om heel te zijn in een relatie met zichzelf die gebaseerd was op vertrouwen. Deze nieuwe kennis deed hem glimlachen van oor tot oor en met zijn voet op het gaspedaal drukken. Hij kon niet wachten om dit in de praktijk te brengen.

Enkele minuten later stopte Desidéria intuïtief met lopen en draaide met haar hoofd om Ermenegildo te zien arriveren bij haar huis. Haar hart sloeg stond even stil toen zij een glimp opving van zijn prachtige glimlach.
“Ermenegildo,” zuchtte zij en toen riep zij: “Ermenegildo!”
“Ga naar hem toe,” knorde Clara.
Desidéria aarzelde geen moment en begon te rennen naar Ermenegildo, die uit de auto was gesprongen en ook ging rennen. In een paar seconden kwamen zij bij elkaar en vielen zij in elkaars armen. Tegelijkertijd lachend en huilend, kusten zij elkaar herhaaldelijk op het gezicht en hielden zij elkaar stevig beet.
“Het spijt me enorm,” zei Ermenegildo en keek in haar ogen.
“Het spijt mij ook,” zei Desidéria.
Zij lachten allebei met het diepe gevoel dat er geen woorden meer nodig waren, doordat er een transformatie plaats had gevonden. Hier stonden twee individuen die de moed hadden om uit hun schuilplekken vandaan te komen en met een open hart accepteerden wat zou volgen. Zodoende hadden zij het makkelijker gemaakt voor de mensheid om hetzelfde te doen, daardoor persoonlijke en collectieve trauma loslatend en het vrouwelijke helpen om vertrouwen te hebben en zich niet langer te verschuilen.

“Kom met ons mee,” zei Desidéria zacht terwijl zij Ermenegildos hand beetpakte. “Clara en ik zouden net naar de boomgaard gaan om te bijen op te zoeken.”
“Dat zou ik heel fijn vinden,” antwoordde hij met een grijns die al zijn tanden liet zien.
Hoe dichter het drietal bij de boomgaard kwam, hoe luider het gezoem van de bijen werd, en het duurde maar even voor de eerste bijen in zicht kwamen. De actieve kleine beestjes trokken zich niets van hen aan, want zij wisten dat Clara, Desidéria en Ermenegildo geen kwaad bedoelde.
“Alles en iedereen speelt een belangrijke rol in het leven,” zei Desidéria met een tevreden glimlach op haar gezicht.
Ermenegildo en Clara zeiden niets en genoten gewoon van dit moment samen met haar.
“De bijen werken samen om de verschillende planten te bestuiven zodat deze kunnen groeien en ons voorzien van voedsel dat wij eten om ons lichaam te voeden,” legde Desidéria verder uit. “Op een dag ga ik deze groentetuin transformeren tot een voedselbos gebaseerd op permacultuur. We zullen het voorbeeld van de bijen volgen van samenwerking en bestuiving. Net zoals de bijen zijn wij mensen niet afgescheiden van de Aarde maar maken wij er deel van uit. Dat betekent dat wij niet langer haar zullen proberen te besturen maar ons door haar zullen laten begeleiden, zodat wij samen kunnen leven in vrede met alles wat leeft en de vruchten uit onze gezamenlijke inspanningen kunnen delen.”

Die nacht viel Desidéria in slaap in Ermenegildos armen en belandde in een bijzondere droom. Een vrouwenstem sprak tegen haar op warme toon. Meteen herkende Desidéria deze stem als die van Moeder Aarde, ook al had zij haar nooit eerder horen spreken.
“Mijn kind, je hebt het goed gedaan en ik ben erg trots op jou.”
Desidéria glimlachte en voelde haar hart gloeien.
“Je hebt enorm veel moed getoond door je kwetsbaar op te stellen en je hart te openen voor wat er ook mag gebeuren. Blijf zo doorgaan en je zal het vrouwelijke bekrachtigen. De mensheid zal niet langer vasthouden en proberen in stand te houden wat het bezit, maar het leven laten stromen zoals bedoeld is en voortdurend transformeren.”
“Dank je wel, Moeder,” fluisterde Desidéria in bewondering. “Ik zal doen wat je van me vraagt.”
“Dat weet ik, Desidéria, en ik wens je het allerbeste toe. Weet dat ik er altijd voor je ben, mocht je mij nodig hebben.”
Desidéria knikte en toen verdween Moeder Aarde net zo vlug als zij was verschenen.

Toen zij vroeg de volgende ochtend wakker werd, voelde Desidéria zich doordrongen van een doel. Zij wist wat haar rol was en was vastberaden om deze met een enorm vertrouwen en zo goed als zij kon te vervullen. Terwijl Ermenegildo lag te slapen, ging zij uit bed en zou net naar de badkamer gaan toen zij af werd geleid door het geluid van een auto die aan kwam rijden voor het huis. Wie kon dat zijn, vroeg zij zich af en ging bij het raam staan. Zij keek omlaag en tot haar grote verbazing zag zij Ermenegildos vader, Augusto, uit zijn auto stappen en naar haar voordeur toe lopen.
“Wie is dat?” vroeg Ermenegildo, de slaap uit zijn ogen wrijvend.
“Je vader.”
“Hè?”
Ermenegildo sprong uit bed, trok zijn kleren aan en vergezelde Desidéria, die gekleed was in haar badjas en pantoffels, de trap af naar de voordeur.
“Goedemorgen,” zei Desidéria met een vriendelijke glimlach toen zij de deur opende.
“Goedemorgen papai,” zei Ermenegildo naast haar.
“Goedemorgen,” groette Augusto verlegen terug.
“Kom binnen,” zei Desidéria opzij stappend om hem er langs te laten.
“Dank je wel. Ik heb iets belangrijks mee te delen,” antwoordde hij en volgde hen naar de keuken.

Daar zaten zij met z’n drieën aan tafel slokjes te nemen van Desidérias vers gezette koffie.
“Afgelopen nacht kwam je moeder mij opzoeken in mijn dromen,” zei Augusto terwijl hij een blik wierp op Ermenegildo. “Meteen smeekte ik haar om vergiffenis voor de slechte manier waarop ik haar behandeld had tijdens ons huwelijk, en zonder enige aarzeling vergaf ze het mij.”
Ermenegildo vond het sneu voor zijn vader toen de tranen in diens ogen opwelden.
“Jullie moeten weten dat zij het was die zich de fatale dosis gif had toegediend, maar ik was het die haar er toe dreef. Daar heb ik werkelijk spijt van.”
Ermenegildo knikte en glimlachte nar hem.
“In ieder geval vroeg ik haar wat ik moest doen om alles recht te zetten in dit leven. Haar antwoord was dat ik jou moest helpen, Desidéria, om jouw droom van een voedselbos in vervulling te brengen. En daarom heb ik besloten om jou dat mooie stuk ongerept regenwoud dat aan jouw land grenst te geven.”
Desidérias mond viel open en zij sprong gillend van vreugde op uit haar stoel. “Mijn voedselbos! Ik kan het niet geloven!”
Ermenegildo en Augusto lachten. Toen stonden zij beiden op en hielden elkaar stevig beet in een liefdevolle omhelzing.
“Dank je wel papai.”
Toen ging Desidéria naar Augusto toe, hield zijn handen teder in die van haar en zei: “Dank je wel papai.” Toen kuste zij hem zacht op zijn voorhoofd en fluisterde: “Ik ben zo blij dat je je niet langer schuilhoudt en als je ware zelf tevoorschijn bent gekomen.”
“Dat ben ik ook, mijn dochter. Dat ben ik ook.”

EPILOOG
“Ik verwachtte je,” sprak zij met een verwelkomende klank in haar stem.
“Dat weet ik,” antwoordde hij met een warme glimlach.
“Ik heb je gemist, weet je,” voegde zij eraan toe.
“Ik heb jou ook gemist.”
Toen stapte hij naar binnen, sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar teder op haar lippen als nooit tevoren.
En zo werden Moeder Aarde en Vader Aarde voor eens en voor altijd herenigd.

Voor D. Rust in vrede X

Sergio Mendes – Esconjuros (schuilplekken)

Symboliek:
Desidéria: Portugese meisjesnaam die ‘verlangen’ betekent
Ermenegildo: Portugese jongensnaam die ‘immens eerbetoon’ betekent
Augusto: Portugese jongensnaam die ‘magnifiek’ betekent
Varken: Verbinding met de Aarde en de Natuur; intelligentie; sterk reukvermogen; overvloed; vruchtbaarheid, landbouw
Bij: Wonderen; De wens dat alle levende wezens samenleven in vrede en liefde; Bestuiving; Samenwerking

Meer informatie over permacultuur: https://permaculture.org/about/

Afbeeldingen:
‘Woman’ van JacksonDavid op Pixabay
‘Forest’ van FabricioMacedoPhotos op Pixabay
‘Pig’ van Peggy_Marco op Pixabay
‘Bees’ van TerriAnneAllen op Pixabay