“HUH…!”
Terwijl zijn hart als een wilde tekeer ging, schoot Pjotr overeind in zijn bed. Hij keek om zich heen alsof hij zich ervan wou overtuigen dat hij thuis was en niet in de scene uit de terugkerende nachtmerrie waaruit hij net ontwaakt was. Door de kier tussen de gordijnen zag hij de volle maan die haar licht over de Aarde spreidde zoals een moeder een deken over haar slapende kind zou spreiden.

Het herinnerde hem aan de talloze keren dat hij zijn dochter Anastasia naar bed had gebracht voor die afschuwelijke dag meer dan twintig jaar geleden. De dag dat Anastasia was verdwenen samen met Pjotr’s zin om verder te leven. Terwijl zijn geest langzaam afstompte, begon hij van iedereen afstand te nemen. Hij en zijn vrouw scheidden van elkaar en zij verhuisde naar de stad, hem achterlatend in hun houten huis aan de rand van het bos in de Russische Kaukasus waar hij zich afzonderde. De enige keren dat hij van huis ging, was om naar zijn werk bij de houtzagerij te gaan of om inkopen te doen in het dichtbij zijnde dorpje.

Moby – Lie Down In Darkness

Pjotr bleef een poos stil liggen om over de nachtmerrie na te denken. Toen de zon op begon te komen, stond hij op en kleedde zich aan in dezelfde kleren die hij al meer dan een week droeg. Hij deed geen moeite om zich te wassen of te scheren, omdat hij al lang geleden op was gehouden om goed voor zichzelf te zorgen. Na een bezoek aan het toilet ging hij direct naar de keuken waar hij aan de kleine ronde tafel de koude restjes van zijn avondmaaltijd at. Hij spoelde zijn ontbijt weg met een glas water. Daarna stond hij op, plaatste het bord bovenop de stapel vuile borden in de wasbak en ging naar de woonkamer.

Daar stond hij uit het raam te staren zoals hij dat elke dag deed als hij niet werkte. Zijn ogen waren dof en hadden niet meer die sprankeling die ooit een glimlach of vele gezichten had getoverd. In de eerste maanden van zijn rouwen, had hij zijn boosheid en gevoelens van onmacht afgereageerd op zijn vrouw. Nadat zij bij hem weg was gegaan, zakte zijn boosheid weg. Niet in staat om met het verdriet om te gaan dat hem overrompelde, sloot hij zich af van zijn gevoelens en zijn gebroken hart. Vreemd genoeg was de pijn verdwenen, dat dacht hij tenminste. Diep van binnen en gemaskeerd door de koude, verharde buitenlaag, begon de pijn te etteren zoals een verwaarloosde wond.

Met een diepe zucht deed Pjotr zijn muts op, trok zijn jas aan en vertrok van huis. Het was een prachtige dag met een stralende zon en hij begon spijt te krijgen dat hij zich uit gewoonte zo warm had gekleed. Hij deed zijn muts af en jas uit en liep verder over de zandweg het dennenbos in. Terwijl hij langzaam vooruit liep, nam hij de tijd om de omgeving tot zich te nemen. Toen viel het hem op hoe voor hem de zonnestralen door de mistflarden heen schenen. Er was iets wat hem deed stilstaan om wat hier gebeurde een poos te observeren. Het voelde alsof er een boodschap voor hem was die hij maar niet begreep.

“Hmm,” zuchtte hij, zijn schouders ophalend, en begon weer te lopen. Hij vergat al gauw wat hij net had meegemaakt en probeerde weer met zijn aandacht naar binnen te keren. Maar, ook al had hij deze route al zo vaak gelopen, voelde het vandaag anders. Hij werd steeds afgeleid door wat er om hem heen gebeurde en kon maar niet opgaan in zijn gedachten zoals hij dat meestal deed. Hij fronste en vroeg zich af wat er aan de hand was. Net toen hij hier over na wou gaan denken, zag hij iets vanuit zijn ooghoek wat hem meteen stil deed staan.

Hij keek naar links en werd verrast toen hij een vrouwtjes ree naar hem zag kijken op een steenworp van hem vandaan tussen de eikenbomen. Zij gingen op in elkaars blik en Pjotr raakte alle besef van tijd kwijt. In gedachten begonnen dit prachtige wezen en haar omgeving te vervagen en een andere vorm aan te nemen tot hij zich opeens bevond in een veld midden in de zomer. Dit tafereel kwam hem bekend voor en hoe langer hij daar stond, hoe meer hij begon te geloven dat hij een gebeurtenis uit het verleden aan het herbeleven was. Dit werd bevestigd door het geluid van kindergelach rechts van hem.

Hij keek in de richting van waar het gelach vandaan kwam. “Anastasia,” fluisterde hij met hoopvolle klank in zijn stem, toen hij zijn negenjarige dochter de helling af zag rennen die naar hun huis liep. Zijn hart smolt van liefde. “Anastasia,” herhaalde hij, maar dan harder zodat zij hem zou horen. Maar Anastasia rende verder. Toen rende een man langs Pjotr heen, net zo hard lachend als zij. Meteen besefte Pjotr wie de man was. “Je krijgt me nooit te pakken, Papa!” lachte Anastasia. “Zeker weten doe ik dat,” hoorde Pjotr de jongere versie van zichzelf roepen in gespeelde ernst.

De warme sensatie in Pjotr’s hart hield op en maakte plaats voor een scherp en pijnlijk gevoel alsof hij daar was gestoken met een dolk. Terwijl de tranen in zijn ogen welden, keerde Pjotr terug naar het huidige moment op de zandweg in het bos en zag dat de ree was verdwenen. “Anastasia,” fluisterde hij, maar deze keer weerspiegelde zijn stem de diepe teleurstelling die vat op hem had gekregen. Bewust van de toon van zijn stem, bracht hij zijn vingertoppen naar zijn glinsterende wangen en besefte dat hij aan het huilen was.

Terwijl de tranen over zijn gezicht stroomden, begon Pjotr te lachen. Hij lachte alsmaar harder alsof hij zich ervan wou verzekeren dat hij werkelijk aan het lachen was, want hij had al heel lang niet meer gelachen of gehuild. Hij meende dat hij achter hem een zachte, warme stem “Pjotr” hoorde zeggen. Toen hij zich omkeerde, kwam hij weer oog in oog met de ree te staan. Deze keer stond zij nog geen tien passen van hem vandaan midden op de zandweg. Pjotr bleef stil, wachtend op haar om het initiatief te nemen. Zij deed dat door haar neus in de richting te wijzen van waar Pjotr vandaan was gekomen. Toen keerde zij zich met een schok om en ging er vandoor. Pjotr kwam meteen in actie en ging haar achterna. Zij versnelde haar pas en hij moest zo hard rennen als hij kon om haar bij te kunnen houden.

Gelukkig minderde zij verderop vaart. Zij verliet de zandweg en ging naar rechts een veld in. Toen Pjotr daar aankwam, zag hij haar staan in een zee van hoog gras en verschillende soorten wilde bloemen. Zij keek hem aan met een blik van herkenning. Weer hield Pjotr zich stil en keek diep in haar warme, uitnodigende ogen. In een flits keerde hij terug in het verleden naar een veld dat leek op dat waar de ree nu stond. Alleen in plaats van gras en wilde bloemen waren er een overvloed aan graan en eilandjes van korenbloemen.

Bij het zien van de korenbloemen, voelde hij hoe een kleine hand in die van hem werd gelegd. Een sensatie die op een elektrische schok leek, maar dan plezierig voelde, deed hem schudden en verspreidde een warme stroom aan energie door zijn hele lijf.
“Wat zijn ze mooi, hè Papa,” hoorde hij een jonge meisjesstem zeggen. Hij keek omlaag naar links en zag Anastasia naar hem glimlachen.
“Ja, dat zijn ze zeker,” antwoordde hij terwijl zijn hart gloeide van geluk. “Net zoals jij.”
Anastasia giechelde. “Dank je.”
Pjotr glimlachte naar haar met een gevoel van enorme dankbaarheid voor het geschenk van zo’n wonderlijke dochter. Hij wendde zijn blik van haar stralende gezicht af naar de korenbloemen. Het verheugde hem om te zien hoe talloze eendagsvliegjes boven de schitterende blauwe bloesems zweefden in een gouden gloed dat ontstond uit het sprankelende licht van de opkomende zon.

Toch kreeg hij niet de kans om volop van het moment te genieten, omdat hij plotseling terugkeerde in het heden op de zandweg bij het veld. Deze keer was hij opgelucht toen hij zag dat de ree er nog stond. Zij keek hem zo intens aan dat het voelde alsof zij iets wou zeggen. Of, om precies te zijn, alsof iemand via haar iets wou zeggen.
“Papa?”
“Ja, Anastasia,” antwoordde Pjotr toen Anastasia’s gezicht opnieuw voor hem verscheen.
“Geloof jij in wonderen?”
Pjotr glimlachte. Zij wist altijd haar weg naar zijn hart te vinden. “Jazeker. En jij?”
“Ja, ik ook,” antwoordde Anastasia met een sprankeling in haar ogen die hem zei dat zij zich gelukkig voelde.

Anastasia’s antwoord herinnerde hem aan de momenten die hij met haar had doorgebracht. Die dierbare momenten die hij toen niet volop had gewaardeerd. Ja, hoorde hij de ree hem in gedachten zeggen, je hebt nu spijt dat degene van wie je zo veel houdt hier niet meer is. Er verscheen een wrange glimlach op Pjotr’s gezicht. Had hij maar meer genoten van die schijnbaar kleine momenten, zei hij in zichzelf toen hij besefte dat die ook de meest waardevolle momenten waren geweest. “Dank je wel,” zei hij hardop tegen de ree. De ree knipperde met haar ogen voordat zij er vandoor spurtte verder het veld in. Pjotr keek haar na tot zijn eindelijk verdween voorbij de horizon.

Met een diepe zucht keerde Pjotr terug naar de zandweg en begon naar huis te lopen. Vreemd genoeg voelde zijn ontmoeting met Anastasia via de ree niet als een laatste vaarwel. Het had eerder zijn dochter weer tot leven gebracht, ware het in zijn binnenwereld. Het had ook zijn kijk op het leven veranderd. Hij glimlachte en straalde de warmte uit die hij diep van binnen voelde. Doordat hij zich weer had verbonden met zijn dierbare dochter, brandde weer het vuur in hem en ontdooide het de ijsmuren om zijn hart. In een uur tijd was zijn gemoed veranderd. Hij voelde zich niet meer emotioneel afgestompt maar levendig en vol energie.

Genietend van zijn hervonden levenslust, kwam Pjotr thuis. Hij liep naar de voordeur maar aarzelde voor hij de kruk beetpakte. Er was iets veranderd, al wist hij niet wat. Instinctief liep hij van de deur vandaan naar het raam van de woonkamer toe. Tot zijn verbazing zag het er van binnen netjes en opgeruimd uit. Er stond zelfs een vaas met vers geplukte korenbloemen op het dressoir. Met grote ogen nam hij dit tafereel tot zich. Toen hij net terug wou gaan naar de deur, ging de deur open en stapte een prachtige jonge vrouw naar buiten.
“Hallo Papa,” zei zij met een stralende lach.
Pjotr haastte zich naar haar toe. Tegelijkertijd lachend en snikkend, sloeg hij zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast.
“Anastasia, ik heb je ontzettend gemist.”
“Ik heb jou ook gemist, Papa, maar gelukkig geloof ik in wonderen.”
Toen hij dit hoorde, liet Pjotr haar los. Met een warme glimlach op zijn gezicht legde hij teder zijn handen op haar wangen en kuste haar met gesloten ogen op haar voorhoofd.
“Ik ook, lieverd. Ik ook.”

Enkele dagen later keerde Pjotr en Anastasia terug naar het veld waar zij zoveel jaren geleden vol bewondering hadden gekeken naar de korenbloemen en de eendagsvliegjes die in het ochtendlicht dwarrelden. Terwijl zij langs de rand van het veld wandelden, veegde Anastasia zachtjes met haar hand over de toppen van de heuphoge korenschoven. Zij hoefde haar vader niet te vragen wat er in hem omging om te weten dat hij had ontdekt dat het niet echt zijn dochter was geweest die hij had verloren maar hijzelf.

Nu begreep hij dat wanneer wij iemand verliezen die ons heel dierbaar is, of dat nou tijdelijk of permanent is, wij ook onszelf verliezen. Eigenlijk verliezen wij onszelf eerst en dan zien wij weerspiegeld in onze ervaringen dat wij ook het contact verloren hebben met de mensen van wie wij het meest houden. Niet altijd letterlijk, meestal gewoon de ervaring van het met hen verbonden zijn. Als wij de moed hebben om ons verlies ten diepste te voelen, kunnen wij ons gelukkig weer verbinden met onszelf. Dan ontdekken wij dat wij nooit echt iets of iemand verliezen, omdat de verbinding altijd blijft. Wanneer wij ons hiervan bewust zijn, beginnen wij onszelf te helen en leven wij weer met passie. En dat is hoe wonderen plaatsvinden.

Moby – Love Of Strings

Heb jij hulp nodig met je storytelling? Neem contact met me op!

Heb jij hulp nodig met je storytelling? En wil je ervaren hoe het verhaal zichzelf schrijft? Ik verzorg diverse storytelling diensten, zoals tekstschrijven, content strategie, schrijf coaching en boeken schrijven. Neem contact met me op voor een openhartig gesprek en ik help je om moeiteloos en effectief te communiceren met jouw publiek.

Telefoon/WhatsApp: +31 (0)6 245 44 691
E-mail: email@wimbeunderman.com

Symboliek en terminologie:

Pjotr: Pjotr is een Russische jongensnaam, oorspronkelijk van het Griekse woord ‘petra’, dat ‘steen’ of ‘rots’ betekent.
Anastasia: Anastasia is een Russische meisjesnaam, oorspronkelijk van het Griekse woord ‘anastasis’, dat ‘wederopstanding’ betekent
Ree: de ree symboliseert: tederheid, onschuld, het gracieuze, vruchtbaarheid en vrouwelijke kracht
Korenbloem: de korenbloem symboliseert: liefde, vruchtbaarheid, hoop, anticiperen, toewijding en magie.
Eendagslileg: de eendagsvlieg symboliseert: transformatie, de schoonheid en het kortstondige van het leven, en het belang van elk moment bewust te leven

Afbeeldingen:

‘Nature’ van Flo op Pixabay
‘Man’ van Pexels op Pixabay
‘Mystical Forest’ van Nordseher op Pixabay
‘Deer’ van Danny112 op Pixabay
‘Child’ van TheOtherKev op Pixabay
‘Deer’ van Bilderwelt68 op Pixabay
‘Cornflowers’ van Kranich17 op Pixabay
‘Deer’ van Apnear40 op Pixabay
‘Woman’ van Elenawe op Pixabay
‘Hand’ van Panosbp op Pixabay