Boze onweerswolken in donkere tinten grijs en groen donderden in de hemel en wierpen een schaduw over het land. Onbewust van wat er boven hem gebeurde, liep Brendan langzaam maar vastberaden door naar zijn doel: een spookachtige plek uit het verleden. Hij nam niet eens de moeite om over zijn schouder te kijken naar de wolken terwijl ze steeds dichterbij kwamen. De wolken weerspiegelden zijn herinneringen van een dag in zijn kindertijd die net zo donker was. Terwijl de eerste herinneringen zich vormden, klopte zijn hart sneller om oude emoties in te luiden die hij niet langer kon verdringen. Een intens gevoel van afkeer brulde diep van binnen en eiste om eindelijk uitgesproken te worden.

Enkele momenten later liep hij het verlaten huis van zijn kindertijd voorbij. Het viel hem niet op hoe verwaarloosd het huis was en zoals een paard dat de stal ruikt, versnelde hij zijn pas naar de oude vijver aan het einde van het veld dat ooit de enorme achtertuin van zijn familie was geweest. Ondertussen had zijn afkeer zich naar boven geforceerd naar zijn hoofd, waar het veranderde in woede. Ziedend, rende hij de laatste meters naar de rand van de vijver en brulde:
“Liegende klootzak die je bent … !!! Je hebt ze vermoord! Godverdomme, moordenaar! Moordenaar! Ik haat je, moordende egoïst!”
Terwijl hij zijn woede op de wereld projecteerde, vielen duizenden grote, dikke regendruppels op hem neer uit de onweerswolken die hem eindelijk in hadden gehaald, zijn woorden van boosheid en pijn kracht bijzettend.

Brendan raasde maar door tegen zijn onzichtbare kwelgeest tot zijn hoofd niet langer heet aanvoelde en zijn hartslag weer normaal was. Toen kwamen de tranen. Ze stroomden genadeloos uit zijn ogen en over zijn wangen om samen te gaan met de regen die zijn gezicht geselde. Hij zakte door zijn knieën op de modderige grond, leunde op zijn handen en huilde alles eruit terwijl woede plaatsmaakte voor verdriet. Zijn borstkas ging op en neer op het ritme van zijn zware ademhaling terwijl hij probeerde niet te stikken in de slijm die zich ophoopte in zijn keel. De hele tijd werden de herinneringen die deze uiting van opgekropte emoties hadden uitgelokt, één voor één aan zijn innerlijke oog gepresenteerd. Samen herinnerden ze hem aan de dag toen alles veranderde.

Het was een zonnige avond in Juni, ongeveer veertig jaar geleden, toen Brendan die toen twaalf was, door zijn vader werd verteld dat zij het huis hadden verkocht en dat hun familie zou verhuizen naar de andere kant van het land. Brendan had het allemaal stilletjes aangehoord. Zelfs toen zijn vader uitlegde dat door de verkoop van het huis de dam en de burcht van de bevers aan het einde van de achtertuin vernietigd moesten worden en dat de bevers naar een andere vijver zouden worden verhuisd. Zonder maar een teleurgestelde blik te vertonen, ging hij naar de beverburcht om het slechte nieuws te overhandigen aan de kleine beverfamilie die hij op zesjarige leeftijd had bevriend. Daar stortte hij in en huilend spuide hij onverstaanbaar zijn verhaal uit aan het kleine beverjong Sandy en zijn ouders. Toch begrepen zij hem, al telepathisch communicerend zoals zij dat gewend waren.

De volgende dag toen hij van school thuiskwam, stond hem een verrassing te wachten. Zoals altijd ging hij regelrecht naar de vijver om Sandy te zien, maar deze keer was Sandy er niet. Sterker nog, zijn ouders waren er ook niet. Brendan raakte in paniek en keek om zich heen of hij hen kon zien. Toen hij goed keek, zag hij een doorbroken dam en een verwoestte burcht. Zijn ogen gingen wijd open staan in angst toen hem de kleur van het water opviel. De vijver was veranderd van modderig bruin in robijn rood. Brendan wist ogenblikkelijk wat dat betekende. Zijn hart ging tekeer en hij probeerde het misselijke gevoel onder in zijn maag te beheersen, maar een paar seconden later spuugde hij zijn lunch uit over het verse, groene gras.

Terugkijkend op die afgrijselijke dag, herinnerde Brendan wat hem het meest pijn had gedaan.
“Ik protesteerde niet eens, Pap,” sprak hij hees op een berispende toon.
“Je hoeft niet zo hard voor jezelf te zijn, Brendan,” klonk de warme en vriendelijke stem van een vrouw links van hem.
Brendan was verbaasd. Hij kwam weer overeind en keek in de richting van de stem. Toen besefte hij dat het niet meer regende en dat de lucht een vriendelijke en heldere tint van lichtblauw kleurde. Net zoals zijn woede en zijn verdriet, waren de wind en de regen afgezakt om plaats te maken voor een zonniger tafereel. Toen sprak de stem weer:
“Hier ben ik.”
Brendan glimlachte toen hij de stem herkende die van de oude walnootboom kwam die daar al had gestaan toen hij nog een klein jongetje was.
“Ahh, jij bent het, wijze,” antwoordde hij met hetzelfde ontzag als al die keren dat hij al die jaren geleden de boom had bezocht en haar zijn diepste gevoelens had toevertrouwd.
“Ja, ik ben het,” reageerde de boom op een toon die Brendan zei dat zij naar hem glimlachte.
“Ik ben blij dat je er nog bent.”
“Ik ook,” zei de boom, grappend. “Ik wist dat je op een dag terug zou komen.”
Brendan trok zijn wenkbrauwen omhoog.
“Kom bij mij zitten zodat ik het je uit kan leggen.”

Brendan liep naar de boom en maakte het zich gemakkelijk tussen twee grote wortels die onderaan de stam uitstaken. Daar leunde hij met zijn rug tegen de stam, sloot zijn ogen en wachtte geduldig tot de walnootboom waar hij zich zo thuis bij voelde weer begon te spreken. Terwijl hij daar zat, voelde hij een warme sensatie die van zijn hart uitstraalde en door elke ader in zijn lijf stroomde. Het werd opgevolgd door een lang verlangde stilte.
“Je voelt het, toch, Brendan?”
Brendan hoefde niet zijn antwoord uit te spreken, want de boom kende al zijn gedachten en gevoelens al voor hij ze zelf gewaar werd.
“Ga nu terug in de tijd en herinner je hoe jij je voelde toen je voor het eerst Sandy ontmoette.”
Zodra Brendan deed wat van hem gevraagd werd, verscheen er een warme glimlach door tranen van liefde.
“Sandy,” fluisterde hij toen hij zich herinnerde hoe hij op de naam van het bevertje was gekomen.
Anders dan de andere bevers had Sandy een strookje zandkleurig haar in zijn nek waaraan Brendan hem kon herkennen.

“Hoewel Sandy niet meer aanwezig is, kun je nog steeds contact met hem leggen.”
De boom had amper gesproken toen Brendan door tijd en ruimte reisde en bij de vijver stond op de laatste dag van Sandy zijn leven veertig jaar geleden. Toen hij Sandy zag, werd hij zo blij dat hij hem probeerde te roepen, maar de woorden kwamen niet. Toen realiseerde hij zich dat hij niet aan het deelnemen was aan het tafereel dat zich voor hem afspeelde. Hij keek er naar van buitenaf ook al voelde het alsof hij het samen met Sandy aan het ervaren was. “Nee, Pap! Doe het alsjeblieft niet!” schreeuwde hij naar zijn vader die op de beverfamilie afliep samen met een man die een jachtgeweer en een bijl bij zich droeg. Maar zijn vader hoorde hem niet, en ook al had hij dat wel, hij voelde niet meer zoals zijn vader. Dit werd weerspiegeld in wat er daarna gebeurde. In een tijdsbestek dat als enkele seconden voelde, keek Brendan toe in angst terwijl de vreemdeling Sandy en zijn ouders dood schoot, en toen de burcht en de dam verwoestte. “Nee! Nee! Stop!” schreeuwde Brendan alsof hij de tijd terug kon draaien, maar hij besefte dat dit werkelijk plaats had gevonden toen hij Sandy op zijn rug zag drijven aan het oppervlak van de bebloede vijver.

Een plotselinge lichtflits bracht Brendan terug waar hij nu was. Hij moest weer huilen, alleen deze keer ging dat rustiger, alsof hij had geaccepteerd wat er was gebeurd. Zijn verdriet zakte langzaam weg en hij begon zich vredig te voelen. Het viel hem op dat hij zijn gevoelens kon voelen en deze tegelijkertijd op een afstand kon waarnemen. Toen voelde hij hoe de kracht achter zijn gevoelens door zijn hele lijf stroomde.
“Wat je nu voelt, is de transformatie van iets wat jou niet dient tot iets dat dat wel doet,” legde de walnootboom uit.
Brendan opende zijn ogen en glimlachte.

Deze transformatie geeft het einde van jouw kindertijd aan met alle gevoelens van machteloosheid en afhankelijkheid, en nodigt jou uit om jouw volwassenheid te accepteren met de daarbij horende emotionele rijpheid, terwijl je jouw kinderlijke onschuld en puurheid behoudt.”
“Die accepteer ik graag,” sprak Brendan, knikkend.
“Jij bent onafhankelijk en krachtig,” sprak de boom verder. “Voel diep van binnen waar jouw ziel naar verlangt. Richt je daarop en handel ernaar. Met jouw creativiteit, vindingrijkheid en vastberadenheid zal jij een nieuw leven voor jezelf opbouwen. Het leven dat je hoort te leven.
“Ja, dat zal ik,” stemde Brendan in. “Ik voel dat elke dag een dag kan zijn waarop alles verandert. Er kan van alles gebeuren. Ik hoef maar de juiste dingen te laten gebeuren. De dingen die mijn ziel van geluk laten zingen.”
“Dat klopt, Brendan. Je was altijd al een snelle leerling,” glimlachte de walnootboom tevreden. “Nu je deze waardevolle les hebt geleerd, is er iemand die al heel lang heeft gewacht om jou te ontmoeten. Kijk eens naar de vijver.”

Brendan keek en zag een beverburcht op exact dezelfde plek waar de vroegere burcht had gestaan. Hij zou zich net afvragen of de burcht er eerder die middag al had gestaan, toen een moeder bever en haar jong tevoorschijn kwamen uit de burcht en naar hem toe begonnen te zwemmen.
“Wow,” zuchtte Brendan.
Hij sprong overeind en rende naar de rand van de vijver, waar hij op zijn hurken zat te wachten tot het beverjong uit het water kwam. Toen het dat deed, sloeg hij zijn armen om hem heen en hield hem stevig beet net zoals hij dat vroeger met Sandy deed.
“Ik heb je gemist,” sprak hij met betraande ogen en een grote glimlach op zijn gezicht, en zette het jong toen weer op zijn pootjes.
Het jong keek hem aan met een glinstering in zijn ogen alsof hij zei: “Ik ben altijd al bij je geweest en ik zal voor altijd bij je blijven.”
Brendan zijn mond viel open en in een oogwenk verdwenen het beverjong, zijn moeder en de burcht in het niets.

Symboliek:
Bever: Doorzettingsvermogen; visionair; motivatie; creativiteit; manifestatie van dromen; bouwen; ijverig; probleem oplossend; vindingrijk; samenwerking; goedaardig
Walnoot boom: Intelligentie; wijsheid; kennis; inspiratie; helderheid; richting; vruchtbaarheid; energie verzamelen; aan nieuwe projecten beginnen

Afbeeldingen:
‘Storm’ van Unwetter Freaks op Pixabay
‘Tree’ van Jplenio op Pixabay
‘Nutria’ van Apnear40 op Pixabay