De achtjarige Billy kneep met zijn ogen toen de de zomerzon zijn krachtige stralen liet schijnen door een opening in het bladerdak. “Hmm hmm nah nah …,” neuriede hij vrolijk terwijl hij langzaam zijn weg vond door het kleine stuk tropisch regenwoud aan de rand van het plaatsje waar hij woonde. Af en toe keek hij op van het met houtsnippers bedekte pad dat naar de waterval leidde, om te luisteren naar de geluiden van het bos. Kaketoes, lorikeets, currawongs, kookaburras en crested bellbirds klonken met tussenpozen door elkaar heen in een kakofonisch concert. Billy vond het geweldig hier. Dit is waar hij naartoe ging wanneer hij maar de kans kreeg. Hij voelde zich hier thuis tussen de vele struiken, bomen, vogels en dieren van het regenwoud. Door hier te zijn, kon hij zijn hoofd leegmaken en zich terugtrekken naar zijn eigen wereldje.

Hij was ongeveer tien minuten aan het lopen, toen hij vaag het geluid herkende van de waterval dat steeds luider en luider klonk. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, en hij stopte even om zijn ogen te sluiten en de bekende zoete, muffe geur in te ademen die kenmerkend was voor het regenwoud. “Hmm …,” zuchtte hij toen hij doordrongen werd van een diep gevoel van rust. Niet langer bewust van de buitenwereld, keek hij ernaar uit om te zwemmen in de billabong. Daarom liep hij door en voor hij er erg in had, kwam hij aan bij de waterval.

“Woohoo!” riep hij toen hij het water zag dat continu in de billabong stroomde en ervoor zorgde dat de omgeving bedekt werd met een waas aan kleine druppels. Billy trok meteen zijn T-shirt uit en schopte zijn teenslippers uit. Met een luide “Yahoo!” rende hij over het kleine zandstrandje en sprong het water in met een grote plons. “Aaahh,” zuchtte hij toen hij helemaal opgefrist naar de oppervlakte kwam. Het was precies wat hij nodig had nadat hij de hele dag op had gelet op school. Net toen hij opnieuw onder water zou gaan, werd hij afgeleid door iets wat hij nog nooit eerder had gezien.

De Bunyip staarde naar Billy met een nieuwsgierige blik in zijn ogen, en daarom besloot Billy hem te vertellen over de wereld waarin hij leefde. Hij vertelde hem dat hij elke dag naar school ging, behalve op zaterdag en zondag en in de vakanties. De Bunyip vroeg hem toen waarom hij naar school ging terwijl zijn papa en mama hem alles konden leren wat hij moest weten, net zoals hij er met hem gebeurde. Billy’s antwoord was dat je naar school moest zodra je zes werd en dat deed tot je zestiende. De Bunyip was verbijsterd. Vooral toen Billy zei dat hij niet zo van school hield. Sommige lessen vond hij wel aardig en hij leerde er ook veel vrienden kennen, maar meestal was school vervelend en een verspilling van tijd die hij ook kon besteden aan spelen en ontdekken. Het viel de Bunyip op dat hoe meer Billy sprak, hoe ongelukkiger hij er uitzag. Hij voelde aan hoe zwaar Billy’s hart werd.

“Op zaterdag reed m’n vader me naar een verjaardagsfeestje,” begon Billy te vertellen.
“Oh, Ik ben gek op feestjes,” onderbrak de Bunyip enthousiast.
Billy glimlachte magertjes.
“Ik ook, zuchtte hij, “maar voor we vertrokken, zei m’n vader dat hij hoopte dat ik echt heel veel plezier zou hebben terwijl het nog kon. Want, als ik ouder word en van school ga, moet ik een baan vinden en voor de rest van mijn leven dingen doen waar ik een hekel aan heb.”
“Wat is een baan?”
“Oh, dat is als je werkt om geld te verdienen waarmee je betaalt voor je huis, eten en kleren,” legde Billy uit.
“De Bunyip keek verward.
“Het is moeilijk uit te leggen,” zei Billy terwijl tranen opwelden in zijn ogen, “Ik begrijp het zelf al nauwelijks.”
Toen legde de Bunyip zijn enorme arm om Billy’s schouders, waarmee hij een grote glimlach op Billy’s gezicht toverde.
“Maak je geen zorgen, Billy. Na regen komt zonneschijn, zegt mijn papa.”
Billy begon nog meer te glimlachen.
“Bedankt Bunyip. Jouw papa is een slimme vent.”
Nu glimlachte de Bunyip. Hij liet zijn arm van Billy’s schouders vallen, pakte Billy zacht bij de arm en zei met grote ogen: “Kom op Billy, we gaan zwemmen.”
“Ja!” antwoordde Billy terwijl hij overeind sprong en de billabong in dook.
De Bunyip ging hem achterna.
“Woohoo!” schreeuwde hij uitgelaten vlak voor hij in het water terechtkwam met een enorme plons.

“Aah, het leven is goed!” riep Billy toen hij boven water kwam.
“Ja!” riep de Bunyip instemmend.
Toen snelde Billy het water uit en begon naar de top van de waterval te klimmen. De Bunyip keek toe vanuit het water, zich afvragend wat Billy ging doen. Toen Billy aankwam, ontdekte hij hoe hoog het eigenlijk was. Even sloot hij zijn ogen, haalde diep adem en sprong.
“Bommetje!” schreeuwde hij terwijl zijn hart bonkte, en sloeg zijn armen om zijn knieën.
Enkele seconden later, landde hij in het water met een grote plons die de Bunyip vrolijk deed lachen.
“Ik ga er ook één doen,” zei de Bunyip toen Billy happend naar lucht tevoorschijn kwam.
“Ja! Doe een bommetje, Bunyip!”

De Bunyip ging zo snel hij kon naar de top, en het was pas toen hij op het punt stond om te springen dat Billy besefte wat voor effect een bommetje van de Bunyip zou hebben. Hij wou hem toeroepen om te stoppen, maar het was te laat. Met een luidkeelse “Yahoo!” volgde de Bunyip Billy’s voorbeeld en kwam naar beneden kletteren in Billy’s richting. Billy’s hart stond een seconde of twee stil voor de Bunyip nog geen twee meter van hem vandaan landde en super grote golven naar alle hoeken van de billabong uitzond en het deed overstromen.
“Woah!” riep Billy overeind krabbelend nadat hij omver was gekegeld door de golven. “Dat was geweldig!”
De Bunyip bleef gewoon op zijn rug drijven met een grote grijns op zijn gezicht, duidelijk tevreden met zichzelf.
“Niet gek, hè?” reageerde hij droog.

De twee vrienden brachten de rest van de middag door met bommetjes, zwemmen en plezier maken. Toen zij er eindelijk genoeg van kregen, gingen zij in het zand zitten en kletsten. Het duurde maar even voor Billy dromerig werd. Hij zou bijna wegdutten toen hij opschrok van een bekende stem die in de verte klonk. Was dat zijn moeder die hem riep, vroeg hij zich af. Nee, dat kon niet, maar het was wel zo. “Billy, je eten is klaar!” Het was toen dat hij zich realiseerde dat hij helemaal niet bij de billabong zat met de Bunyip te praten, maar dat hij op zijn rug in het gras lag in de achtertuin. Hij zuchtte met een teleurgestelde blik op zijn gezicht. Zijn middag met de Bunyip was niets anders dan een dagdroom geweest.

Dat was aan het begin van de jaren 70. Nu, zo’n 46 jaar later, woont Billy in een ander deel van de wereld. Alhoewel hij niet zo vaak meer dagdroomt, laat hij zich nog steeds regelmatig meevoeren door zijn fantasie en keert hij terug naar de billabong bij de waterval. Het zijn momenten zoals deze die hem eraan herinneren dat hij in zijn hart nog steeds een kind is. Zij herinneren hem aan één van zijn belangrijkste lessen ooit. Om trouw te blijven aan zichzelf vanuit een kinderlijke onschuld en om zijn hartsverlangens op te volgen. Met zijn nieuwsgierigheid, verbeeldingskracht en speelsheid haalt hij alles uit elke situatie. Hij houdt van zijn werk, leidt een gelukkig en voldoening gevend leven en is daar erg dankbaar voor. En, terwijl hij de laatste zinnen van dit verhaal schrijft, glimlacht hij door tranen van vreugde. Met een warm gevoel in zijn hart koestert hij de dag bij de billabong toen hij bevriend werd met de Bunyip.

Afbeeldingen:
‘Waterfall’ van JoaKant op Pixabay
‘Daintree’ van Adrimarie op Pixabay
‘Man Under Waterfall’ van Fifaliana Joy op Pixabay