Het vertrek

Toen ik hem voor het laatst zag, was hij nog maar 4 jaar oud. Het was in het kleine plaatsje hoog in de Andes, waar hij en ik vele uren door hadden gebracht, spelend bij het stroompje, kijkend naar de dansende huasos, en op het kleuterschooltje leren lezen en schrijven. Ondanks ons beperkte wereldje hadden we samen veel plezier en vrijheid ervaren. Hoe konden we dan ook weten dat wij op een dag uit elkaar zouden gaan? Toen het zover was, schonken we er weinig aandacht aan, maar ik had toen ook geen idee wat voor indruk mijn vertrek zou hebben op ons beiden en op mijn vrijheid.

Met een warm gevoel in mijn hart en een traan in mijn oog, herinner ik me die onschuldige blik op zijn lieve koppie toen hij mij gedag zwaaide. Dat is hoe ik hem achterliet vlak voordat ik aan boord ging van de grote, stalen condor, zoals hij het noemde, die mij met mijn familie met een noordoostelijke wind over de Atlantische Oceaan vloog. In de jaren die daarop volgden, vloog ik talloze keren naar verschillende plekken over de hele wereld. Vele keren ben ik vertrokken, maar nooit voelde het zo intens als die keer toen ik die kleine jongen achterliet die ik beschouw als mijn jeugdvriend.

Inti Illimani – El Condor Pasa 
Achteraf gezien, heeft mijn leven bestaan uit komen en gaan. Als ik niet aan het verhuizen was naar een nieuwe plaats of huis, veranderde ik van baan, beëindigde en begon ik aan relaties en vriendschappen, of paste ik mijn overtuigingen en manier van denken aan. Vele vertrekken, vele aankomsten op mijn reis door het leven. En iedere keer als ik vertrok, verscheen hij voor mijn innerlijk oog en liet hij me thuis voelen.

Eigenlijk kan ik gerust zeggen dat, in zekere zin, hij aanwezig is geweest bij elke belangrijke gebeurtenis in mijn leven. Telkens als ik advies, begeleiding of geruststelling nodig had, verscheen hij ogenblikkelijk en zei hij precies wat ik nodig had op dat moment. Niet dat het me altijd hielp, want vaak genoeg, en tegen mijn onderbuikgevoel in, liet ik zijn hulp door de wind wegdragen. Dat deed ik niet expres. Wat anderen zeiden, overstemde simpelweg zijn zachte, tedere stem.

De autoriteit buiten mij had de gewoonte om voor mij te beslissen wat het juiste was om te denken, voelen, zeggen en doen. Het drong haar wil aan mij op en beperkte mijn beweging, letterlijk en figuurlijk. En terwijl de jaren voorbijgingen, voelde ik steeds minder van de vrijheid die ik had ervaren in de tijd die ik had doorgebracht met mijn jonge vriend. Dit ging een hele tijd zo door. De druk van buiten bouwde zich steeds verder op tot het voor mij ondragelijk werd. Toen, op een zonnige winterdag, stortte ik in en ware het niet voor hem, zou ik me helemaal af hebben gesloten.

Zoals bij al die keren daarvoor, kwam hij en was hij er onvoorwaardelijk voor mij. Alleen deze keer gaf ik hem mijn volle aandacht. Hij was het die mij hielp om weer achter het stuur van mijn leven plaats te nemen. En zo ging ik verder op mijn tocht. Een tocht die mij nog niet naar mijn eindbestemming heeft gebracht, en toch is het een heel spannende tocht die mij veel voldoening geeft. Echter, elke toch heeft zo zijn verrassingen, zoals ik enkele dagen geleden ontdekte. Alweer had de autoriteit buiten mij zich in mijn leven binnengedrongen en was het mijn vrijheid aan het inperken. Meteen reageerde ik met boosheid. Wie dachten ze wel dat ze waren door me leugens te vertellen en te dicteren wat ik moest doen? Het antwoord deed er een poos over, maar toen het er was, voelde ik de aanwezigheid van mijn jonge vriend sterker dan ooit.

Inti Illimani – Dolencias (ailments)
Daarom nam ik een vlucht op een grote stalen condor voor een hereniging met hem in het dorpje van onze kindertijd in de Andes. Hij was geen spat veranderd en droeg nog steeds zijn jaren ’60 stijl kleding. Toen hij me zag, glimlachte hij zijn jongensachtige glimlach met die kenmerkende kuiltjes in zijn wangen, net zoals hij had gedaan de laatste keer dat ik hem had gezien al die jaren geleden. Ik ging voor hem knielen om hem te omhelzen en huilde tranen van vreugde terwijl wij elkaar een poos stevig vasthielden. Toen gingen we naast elkaar zitten op de rand van het betonnen kinderbadje zoals we dat in onze jeugd hadden gedaan.

“Waar ben je nou zo boos om?” vroeg hij terwijl hij met grote ogen naar mij opkeek.
“Ik ben boos omdat overheden over de hele wereld ons niet de waarheid vertellen zodat ze angst en haat kunnen zaaien,” antwoordde ik en opnieuw voelde ik de boosheid in me opborrelen. “Hun meesters, de grote families en hun multinationals, zijn weer bezig,” begon ik te ratelen.
Hij schonk er geen aandacht aan. In plaats daarvan keek hij me gewoon aan met zijn warme, vriendelijke ogen die naar me leken te glimlachen.
“Je weet dat ze niet de waarheid vertellen, dan hoef je je toch nergens druk om te maken?”
“Hmm, dat klinkt logisch,” antwoordde ik rustig, maar het was pas toen hij de volgende opmerking plaatste dat ik weer met beide benen op de grond kwam te staan.
“Ik denk dat jij eigenlijk boos bent op jezelf.”


Dankzij zijn kinderlijke onschuld had ik weer vrede gevonden. Van vrede kwam een dieper begrip van wat er eigenlijk in me omging. Hij had gelijk, Ik was boos op mezelf. Maar waarom? Het antwoord kwam met een diepe zucht. Zoals vele mensen was ik geconditioneerd om te geloven dat wat anderen zeiden altijd waar was, en dat mijn eigen overtuigingen dat niet waren . Om precies te zijn, ik had de autoriteit buiten mij me laten conditioneren, en iedere keer dat iemand beweerde dat iets waar was, accepteerde ik meteen hun autoriteit en vertelde ik mezelf op een onbewust niveau dat mijn eigen waarheid er niet toe deed. Ik nam mijn eigen waarheid, en daardoor mezelf, niet serieus. Ik was mezelf aan het ontkennen. Geen wonder dat ik me zo boos voelde.

Mijn hele leven lang had ik mezelf, mijn behoeften en mijn verlangens niet erkend. Ik had mezelf ingeperkt en liet me door anderen inperken. Ik had mijn vrijheid en mijn macht weggegeven. Toen drong het tot me door dat hij me een kans had geboden om beide terug te krijgen. Mijn hart smolt en ik barstte in tranen uit.
“Dank je wel,” zei ik terwijl ik ging knielen en mijn armen om hem heen sloeg.
“Het komt helemaal goed met jou,” zei hij.
Het deed me omhoog in zijn ogen kijken en realiseren dat ik helemaal niet in het plaatsje uit onze jeugd was maar in mijn badkamer terwijl ik naar mijn weerspiegeling in de spiegel keek. Zijn stem klonk nog na in mijn hoofd: ‘We zijn nooit van elkaar gescheiden geweest, Wim. Jij en ik zijn vanaf onze geboorte onafscheidelijk geweest. Dat weet je wel, hè?’
“Ja dat weet ik,” sprak ik hardop en glimlachte met diezelfde kuiltjes in mijn wangen. “Wij zijn één.”

Terugkerend naar mijn fantasie, kuste ik hem liefdevol op zijn wangetje en ging weer rechtop staan. Ik legde mijn rechterhand op mijn hart en zei resoluut: “Wat er ook gebeurt, ik zal trouw blijven aan mezelf, mijn behoeften en mijn hartsverlangens. En ik zal nooit meer van mezelf vertrekken.”
Hij antwoordde met een warme glimlach. Toen nam ik zijn handje in mijn hand en samen liepen we de trappen af op de berghelling naar beneden naar het stroompje. Daar lieten we kiezelstenen over de wateroppervlak scheren totdat onze armspieren zeer deden. Sinds die dag zijn we altijd samen geweest. Waar hij ook heen gaat, ga ik heen, waar ik heenga, gaat hij heen. Want, zoals hij zei, we zijn onafscheidelijk. Wij zijn mij.

Inti Illimani – La Partida (the departure)
Symboliek:
Condor: Vrijheid, innerlijk visie, interpretatie
Paardebloem: Genezing, intelligentie, wensen vervullen

Afbeeldingen:
‘Condor’ van J Mari op Pixabay
‘Dandelion’ van M Mota op Freeimages.com
‘WB 1969’ van Carla Beunderman-Pieper (m’n moeder)

Subscribe

Would you like regular updates? Subscribe to my blog.

 

0 Comments

Submit a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *